Η αύξηση των περιουσιών

Αλήθεια, πώς φαντάζεστε ότι μεγαλώνουν καθημερινά (με τον καταιγιστικό ρυθμό που είδαμε στο πρώτο μέρος) αυτές οι περιουσίες;

Με τη δουλειά των ίδιων των δισεκατομμυριούχων;

Ή πιστεύετε ακόμα στο παραμύθι, πως τα λεφτά
πολλαπλασιάζονται από μόνα τους αυτομάτως,
χωρίς να χρειάζεται να δουλέψει κανείς γι αυτό;

Μας έπεισαν, πως αν δεν αγοράσουμε τα σινιέ μπλουζάκια
που μας γυρεύουν τα παιδιά, είναι σαν να τα αφήνουμε νηστικά.

Και πως αν δεν τα στείλουμε στο φροντιστήριο,
τα καταδικάζουμε, να πεινάσουν στη ζωή τους.

Η αλήθεια όμως είναι, πως χάρις στη δουλειά των παππούδων που
αναφέρουμε (κι όλων των άλλων που δεν αναφέραμε), δεν χρειάζεται
κανείς ούτε να σκοτώνεται στη δουλειά, ούτε να πεινάει σήμερα πάνω στη Γη.

‒ Μα, στον τρίο κόσμο, πεινάνε οι άνθρωποι.

Και βέβαια πεινάνε. Οφείλουν να πεινάνε.
Αν δεν δουλέψουμε εμείς όπως δουλεύουμε,
κι αν δεν πεινάσουν κι εκείνοι, πώς θα δημιουργηθούν
αυτές οι περιουσίες που λέγαμε;

Και πώς θα ξοδέψει ο τάδε ηθοποιός, όπως άκουσα προχτές στη τηλεόραση,
5.000 δολάρια για ένα δείπνο με τη γυναίκα του σε ένα εστιατόριο του Beverly Hills;

Αν σας είναι ακόμα κάτι ακατανόητο, ξαναρίξτε, σας παρακαλώ,
μια ματιά στην εικόνα 2, και θα σας λυθούν όλες οι απορίες.

‒ Καλά. Και θα εργαζόμαστε μόνο από χόμπι;
Θα κάνουμε μόνο τις δουλειές που μας αρέσουν;
Δεν υπάρχουν δουλειές που σε κανένα δεν αρέσουν;
Αυτές ποιος θα τις κάνει;

Αν δεν έχουμε ακόμα μηχανές για κάποιες δουλειές που δεν μας αρέσουν, μην αμφιβάλλετε πως κάποτε θα κατασκευαστούν.

Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να τις κάνουμε εμείς.

Στο υπάρχον σύστημα το πρόβλημα λύνεται με την αμοιβή.
Αν εμένα δεν μου αρέσει κάποια δουλειά που πρέπει να γίνει,
ας πούμε το μάζεμα των σκουπιδιών, πληρώνω κάποιον άλλο
και την κάνει αυτός για 'μένα.

Κι αυτό δεν δημιουργεί κανενός είδους ηθικό πρόβλημα για το υπάρχον ατομικιστικό σύστημα.

Για σκεφτείτε όμως το ίδιο πρόβλημα, της κατανομής
της εργασίας, σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας
νοιάζεται για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του;

Εκεί θα ήταν σωστό, να βάλλεις τον άλλο να κάνει, αυτό που δεν θέλεις να κάνεις εσύ;

Αλήθεια, μέσα σε μια οικογένεια, ή σε μια παρέα,
γιατί δε μας περνάει από το νου, να ζητήσουμε
αμοιβή, για να κάνουμε κάτι;

Ακόμα και κάτω από το απάνθρωπο, ατομικιστικό καθεστώς υπό το οποίο ζούμε, κανένας
δεν διανοείται να ζητήσει αμοιβή, για να κατεβάσει τα σκουπίδια κάτω ή για να πλύνει τα πιάτα.

‒ Μα εκεί το κάνω για τα αδέρφια μου, για τους φίλους μου.

Φαντάστηκα τρεις περιπτώσεις εξαιρετικά επιτυχημένων επαγγελματιών οι οποίοι με
τρεις υποθετικές, επιστολές αρνούνται, να πάρουν αμοιβή "δια παρασχεθείσας υπηρεσίας":

· Έναν πολύ σπουδαίο γιατρό, που "κάνει θαύματα" και σώζει ζωές.
Αυτός δεν βρίσκει ικανοποίηση στην ίδια τη δουλειά του;
Δεν του φτάνει που έσωσε ένα παιδί;

· Έναν πολύ σπουδαίο εφευρέτη, που έχει τόσο καταπληκτικές ιδέες,
ώστε να μπορεί να επιφέρει αλλαγές στον τρόπο που εργαζόμαστε
και να ελαφρύνει ακόμα περισσότερο τον κόπο των ανθρώπων.
Η ικανοποίηση από την ίδια την εφεύρεσή του δεν του φτάνει;

· Έναν πολύ σπουδαίο τραπεζίτη, που διευθύνει μια πολύ μεγάλη τράπεζα.
Αυτός δεν αγαπάει τη δουλειά του και δεν ικανοποιείται αρκετά, όταν σωστά
διαχειρίζεται τα γιγαντιαία ποσά, που του έχουν εμπιστευθεί, διαθέτοντας όσα χρειάζεται,
για να αγοραστεί ένα τρακτέρ, που θα αυξήσει την παραγωγή του σιταριού;

Γιατί θα πρέπει να ζητήσουν αμοιβή όλοι αυτοί;

Η δουλεία τους η ίδια δεν είναι αρκετή αμοιβή;
Μια δουλειά που την αγαπούν (διαφορετικά δεν
θα ήταν τόσο πετυχημένοι) δεν είναι σαν χόμπι;

Ζητάει κανείς αμοιβή, για να ασχοληθεί με το χόμπι του;

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια