Η παραγωγικότητα

Φυσικά εδώ γεννιέται το πολύ απλό ερώτημα:

‒ Όλοι αυτοί που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες
τους δωρεάν, πώς θα ζουν; Τι θα τρώνε;

Μόνο που και η απάντηση είναι εξίσου απλή:

Και σίγουρα δεν θα αμφιβάλλετε καθόλου, πως ο συντονισμός
της παραγωγής και των αναγκών δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα
στην εποχή του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του διαδικτύου.

Ήδη μέσω του ηλεκτρονικού εμπορίου μπορεί κανείς, χωρίς
να βγει από το σπίτι του, να προμηθευτεί αγαθά που προσφέρονται
σε μιαν άλλη χώρα ή σε μιαν άλλη ήπειρο και να του τα φέρει
ο ταχυδρόμος, μετά από μερικές ημέρες, στην πόρτα του.

‒ Ναι, αλλά εγώ δεν θέλω να τρώω ξερό ψωμί, θέλω να τρώω παντεσπάνι.

Καμιά αντίρρηση. Αν έχουμε αρκετό παντεσπάνι για όλους, γιατί όχι.

Αν θέλεις όμως, εσύ μεν να έχεις παντεσπάνι,
οι άλλοι δε ούτε ξερό ψωμί, τότε ξέρεις πολύ καλά,
πως αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιστροφή
στο εγωιστικό σύστημα που είχαμε μέχρι τώρα,
και που εξαιτίας του φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

Και μην αρχίσουμε εκείνα τα

"εγώ έχω ιδιαίτερες ικανότητες και προσφέρω περισσότερα".

Ικανότητες που προβάλλονται εγωιστικά, ικανότητες αρπακτικού είναι.

Κι αφού λέμε πως κάνουμε προσφορά, γιατί γυρεύουμε
ανταμοιβή; Εκτός κι αν δεν εννοούσαμε προσφορά, αλλά
αλισβερίσι, να ξαναγυρίσουμε δηλαδή πίσω στα ίδια.

Το ξέρετε πως υπάρχουν γιγαντιαίες προσφορές στην
ανθρωπότητα που δεν αποτιμήθηκαν σε παράδες;

Ο εφευρέτης της πενικιλίνης, για παράδειγμα, δεν
καταδέχτηκε να πάρει δεκάρα από την εφεύρεσή του,
που σώζει εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο.

Το αντεπιχείρημα στην πρόταση για την κατάργηση της αμοιβής είναι γνωστό:

Ένα οικονομικό σύστημα που δεν στηρίζεται στην ανταποδοτικότητα
(σου δίνω για να μου δώσεις) θα έχει υποχρεωτικά μειωμένη παραγωγικότητα.

Αυτό δεν αποδείχθηκε με το κομμουνιστικό πείραμα;

Απολύτως σωστό.

Δεν χρειαζόταν καν να κάνουμε πείραμα.

Αν χρησιμοποιείς το καρότο (της επιπλέον αμοιβής)

και το μαστίγιο (της απόλυσης) μπορείς να κάνεις
τον εργαζόμενο να σου αποδίδει πολύ περισσότερο,
παρά αν κάνεις έκκληση στα φιλάνθρωπα ή πατριωτικά
αισθήματά του.

Την έκβαση ενός πειράματος στο οποίο συγκρίθηκαν

δυο συστήματα με τόσο βασική διαφορά στην παραγωγικότητα,
μπορούσαμε να την είχαμε προβλέψει από καιρό.

Όταν έφτασαν να ξοδεύουν γιγαντιαία και συνεχώς

αυξανόμενα ποσά στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών
(την πλέον αντιπαραγωγική δαπάνη), επόμενο ήταν,
αυτό με τη μικρότερη παραγωγικότητα να καταρρεύσει.

Σε ένα σύστημα χωρίς αμοιβή της εργασίας θα έχουμε πράγματι χαμηλότερη παραγωγικότητα.

Αυτό το γεγονός όμως φτάνει για να το καταδικάσουμε;

Αν πρόκειται να έχουμε επανάληψη του ανταγωνισμού, τότε ναι.

Το σύστημα με την μειωμένη παραγωγικότητα είναι καταδικασμένο.

Αν υπάρχει δίπλα του ένα άλλο σύστημα που έχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα, τότε αυτό θα επικρατήσει.

Όσο απάνθρωπο και όσο καταστροφικό για το περιβάλλον
αν φανταστούμε πως μπορεί να είναι.

Εφόσον ο ανταγωνισμός γίνεται με βάση την παραγωγικότητα, θα επικρατήσει το παραγωγικότερο σύστημα.

Δεν χρειάζεται μεγάλη εξυπνάδα, για να το προβλέψει κανείς αυτό.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια