"Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε"

Θα άξιζε πιστεύω να ενδιαφερθούμε για το πώς εξελίχθηκε

ο πληθυσμός μας επάνω στη Γη, ώστε να έχουμε ένα μέτρο
του βαθμού της επιτυχίας μας και να μιλάμε με αντικειμενικά στοιχεία.

Πώς εξελίχθηκε λοιπόν ο πληθυσμός
της Γης στα τελευταία 1000 χρόνια;

Η εικόνα 1 δίνει την απάντηση^. 

Λαμπρότερη επιτυχία μπορούμε να φανταστούμε;

Το πρώτο αξιοπρόσεκτο είναι, πως ξεκινώντας πριν από ένα
περίπου εκατομμύριο χρόνια καταφέραμε το έτος 1000 να γίνουμε
κάπου 300 εκατομμύρια.

Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αυτό, αν
αναλογιστούμε πως αρχίσαμε από πολύ
λίγα άτομα, μπορεί και μια οικογένεια μόνο,
όπως πιστεύουν κάποιοι ανθρωπολόγοι.

Μόνο που το κατόρθωμα αυτό δεν φαντάζει τόσο σπουδαίο μπροστά στα σημερινά
μας κατορθώματα.

Σήμερα ξεπεράσαμε τα 6 δισεκατομμύρια.

Και το πιο σπουδαίο, αυτό που μαρτυράει την συνεχώς μεγαλύτερη ταχύτητα της αύξησης
(τη συνεχώς και μεγαλύτερη δηλαδή απόδειξη της επιτυχίας μας) είναι πως:

Αν χρειαστήκαμε στην αρχή κοντά ένα εκατομμύριο χρόνια
για να "φτιάξουμε" 300 εκατομμύρια ανθρώπους,
σήμερα την ίδια αύξηση του πληθυσμού την
πετυχαίνουμε σε 10 μόνο χρόνια.

Δεν μοιάζει αυτό με τους πλούσιους που λένε:

"τα πρώτα εκατομμύρια χρειάστηκα καιρό να τα φτιάξω,
ύστερα πολλαπλασιάστηκαν από μόνα τους".

Δεν είναι εντυπωσιακό;

Η καμπύλη που περιγράφει την εξέλιξη τέτοιων φαινομένων έχει αυτή ακριβώς τη μορφή.

Σέρνεται στην αρχή σχεδόν οριζόντια (φανταστείτε την καμπύλη της εικόνας 1
πίσω για ένα εκατομμύριο χρόνια, δεν θα ξεχώριζε στην κλίμακά μας από το μηδέν),
χωρίς να φανερώνει τη δυναμική που κρύβει μέσα της, και καταλήγει στο τέλος
να εκτοξεύεται σχεδόν κατακόρυφα προς τα επάνω.

Τι περιγράφει όμως μια τέτοια καμπύλη;

Τι άλλο παρά μια έκρηξη.

Εν προκειμένω την πληθυσμιακή έκρηξη.

Η αύξηση γίνεται συνεχώς και πιο γρήγορα,
το τέλος πλησιάζει με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Γιατί όμως τέλος;

Δεν θα μπορούσε αυτή η αύξηση να
συνεχίζεται συνεχώς και παραπέρα;

Πού να συνεχισθεί, στο άπειρο;

Φυσικά όχι.

Στα μαθηματικά υπάρχει η έννοια του απείρου,

στη φύση, στην πράξη, στη ζωή όχι.

Για το συγκεκριμένο θέμα της αύξησης του πληθυσμού,

είναι φανερό πως επάνω σε έναν πεπερασμένο πλανήτη
δεν μπορεί να αναπτυχθεί ένας άπειρος πληθυσμός.

Πόσοι να γίνουμε;

Τόσοι ώστε να καλύψουμε
όλη την επιφάνεια της Γης στριμωγμένοι ο ένας
δίπλα στον άλλον όπως στο λεωφορείο;

Και τι θα τρώμε;

Τα σπαρτά μας πού θα τα φυτέψουμε;

Υπάρχει κάποιο όριο, που έρχεται από καθαρά ενεργειακούς συλλογισμούς.

Αν γεμίσουμε τον πλανήτη με κατοίκους,
αυτοί θα πεθάνουν της πείνας,
μια που δεν θα υπάρχει χώρος,
για να φυτέψουμε τα φυτά
που είναι απαραίτητα,
για να τραφεί ο πληθυσμός.

Oλοι μας, ζώα και φυτά, άμεσα ή έμμεσα
από τον ήλιο αντλούμε την ενέργεια
που είναι απαραίτητη για να ζήσουμε.

Επιστροφή                                                  Περιεχόμενα                                              Συνέχεια