Ένα βαρέλι με μούστο

Για το πρόβλημα τώρα της ανάπτυξης ενός πληθυσμού σε πεπερασμένο διαθέσιμο χώρο, θα ήταν ίσως χρήσιμο να σκεφτούμε το παράδειγμα ενός βαρελιού με μούστο.

Το αμπέλι μάζεψε με τα φύλλα του φως
και διοξείδιο του άνθρακος.

Μεγάλωσε αφ΄ ενός, αποθήκευσε και σάκχαρα
μέσα στο σταφύλι αφ' ετέρου.

Οι ζυμομύκητες που θα κάνουν το κρασί
παίρνουν την απαραίτητη για τη ζωή τους
ενέργεια από τα σάκχαρα.

Πεπερασμένος ο χώρος μέσα στο βαρέλι πεπερασμένο και το φαγητό.

Κάποιοι λίγοι ζυμομύκητες που βρέθηκαν μέσα,
δεν το ξέρουν φυσικά αυτό και αρχίζουν ανέμελοι
με αισιοδοξία και ενθουσιασμό
(και με τον "εφησυχασμό του νεοπλούτου")
να τρώνε το φαγητό και να πολλαπλασιάζονται γεμάτοι χαρά.

Και δώστου πολλαπλασιασμός και δώστου ζύμωση και βράζει ο μούστος και είναι όλοι ευτυχισμένοι.

Μέχρι πότε όμως αλήθεια;

Το τέλος επέρχεται επάνω
στον πιο μεγάλο ενθουσιασμό,
στο πιο μεγάλο φαγοπότι και
τον ξέφρενο πολλαπλασιασμό.

Όταν ο πληθυσμός και μαζί του
η ταχύτητα της αύξησής του
έχει φτάσει στο μέγιστό της.

Και το τέλος αυτό μπορεί να είναι δυο λογιών.

Εξαρτάται από την περιεκτικότητα του γλεύκους σε σάκχαρα.

Αν το γλεύκος είναι φτωχό σε σάκχαρα,

τότε το τέλος είναι ο εξ ασιτίας θάνατος.

Τα στίφη των πεινασμένων ζυμομυκήτων, που μέχρι χτες ακόμα εύρισκαν
φαγητό και πολλαπλασιάζονταν με συνεχώς
αυξανόμενο ρυθμό, δεν βρίσκουν ξαφνικά τι
να φάνε πια και λιμοκτονούν ομαδικά.

Οι νεκροί ζυμομύκητες πέφτουν ως οινολάσπη
στον πάτο του βαρελιού κι' εμείς έχουμε ένα ωραίο
ξηρό κρασάκι.

Η άλλη περίπτωση είναι όταν το γλεύκος έχει πολλά σάκχαρα.

Τότε δεν υπάρχει φόβος να ξεμείνουμε από τροφή.

Το τέλος από αλλού έρχεται. Από το οινόπνευμα.

Το οινόπνευμα είναι παραπροϊόν του μεταβολισμού
των ζυμομυκήτων.

Είναι, ας πούμε, τα υπολείμματα της πέψεώς τους,
οι ακαθαρσίες τους. Και σε μεγάλες συγκεντρώσεις
αποτελεί δηλητήριο για τους ζυμομύκητες, όπως
άλλωστε και για πολλούς άλλους οργανισμούς.

Πολλά σάκχαρα λοιπόν,

πολλοί ζυμομύκητες,
πολύ οινόπνευμα,
θάνατος από δηλητηρίαση.

Τότε έχουμε ένα ωραίο, δυνατό, γλυκό κρασάκι, γιατί έχει μείνει και σάκχαρο αζύμωτο.

Πεθαίνουν οι φουκαράδες οι ζυμομύκητες πνιγμένοι μέσα στα ίδια τους τα απορρίμματα.

Κάτι ανάλογο μ' αυτό που μας απειλεί κι εμάς,
έτσι που τον καταβρομίσαμε τον πλανήτη
ολόκληρο με τα απορρίμματά μας.

Το πρόβλημα με την κόπρο του Αυγείου.
Ευλογία ήταν τα μεγάλα κοπάδια του.

Μόνο που αν δεν φροντίσει κανείς εγκαίρως για την απομάκρυνση των απορριμμάτων,
χρειάζεται ηράκλειος άθλος για να διορθωθεί το κακό.

Αλήθεια, δεν είναι ενδιαφέρον
που ο Ηρακλής τεχνική λύση εφάρμοσε
και αντιμετώπισε το πρόβλημα
με την εκτροπή του ποταμού;

Ας κρατήσουμε τον Ηρακλή,
θα τον ξαναχρειαστούμε αργότερα,
και ας ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημα της αύξησης του πληθυσμού μας.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια