Η μεταφορά της κρατικής εξουσίας στους ιδιώτες

Το μυστικό κρύβεται, όπως καλά το ξέρετε, στους τόκους.

Ο τόκος αποτελεί αποκρυσταλλωμένη, έμπρακτη, χειροπιαστή
τη βασική ιδέα του συστήματός μας: πως τα λεφτά γεννούν λεφτά.

Ο ιδιοκτήτης των χρημάτων δικαιούται, με βάσει το γεγονός
ότι έχει χρήματα που δεν τα χρειάζεται και ως εκ τούτου τα
δανείζει, να έχει με την πάροδο του χρόνου επιπλέον χρήματα
για τα οποία δεν χρειάζεται να δουλέψει.

Κάποιοι άλλοι θα δουλέψουν γι’ αυτόν.

Textfeld: Ο τόκος είναι αυτός που δίνει τη δυνατότητα να πλουτίζει κανείς συνεχώς περισσότερο. Χωρίς τον τόκο το σύστημά μας δεν είναι νοητό. Χωρίς τον τόκο καμιά από τις καμπύλες που είδαμε μέχρι τώρα, καμιά από τις εκρήξεις δεν είναι δυνατή. Και φυσικά ο τόκος είναι αυτός που κάνει τα χρέη συνεχώς να μεγαλώνουν, ώστε να καθίσταται αδύνατη πλέον η αποπληρωμή τους.

Επειδή στην περίπτωση των κρατικών χρεών πρόκειται για μακροχρόνιο δανεισμό, οι τόκοι ανεβαίνουν σε ύψη δυσθεώρητα.

Μετά αρκετά χρόνια, το χρέος γίνεται λόγω τόκων πολλαπλάσιο του αρχικού ποσού.

Αν για παράδειγμα η Ελλάδα είχε κλείσει το 1981 ένα τριακονταετές δάνειο
με επιτόκιο 17% (που για την εποχή του ήταν πολύ ρεαλιστικό), θα χρωστούσε
σήμερα το εκατονταπλάσιο του αρχικού ποσού.

Το χρέος είναι πλέον αδύνατο να εξοφληθεί και το κράτος βυθίζεται συνεχώς και
περισσότερο στην υποχρέωση να υπακούει στις αποφάσεις των δανειστών του.

Όταν είσαι χρεωμένος και με κάθε χρόνο χρεώνεσαι και περισσότερο,
δεν μπορείς να ζητάς την πολυτέλεια, να παίρνεις εσύ τις αποφάσεις.

Τις αποφάσεις θα τις πάρει ο δανειστής σου, κι εσύ απλώς πειθήνια
θα τις ακολουθείς. Διαφορετικά ξέρεις τι θα σου συμβεί. Θα σου κόψει
τα δανεικά και θα καταρρεύσεις.

Δεν είναι αστείο;

Textfeld: Το κράτος, εκεί δηλαδή όπου παράγεται ο πλούτος, (γιατί βέβαια ο πλούτος δεν παράγεται στο θησαυροφυλάκιο του κεφαλαιούχου ιδιώτη) υποδουλώνεται στον δανειστή του. Το κράτος, που εκπροσωπεί όλη τη δύναμη της παραγωγής, με το εργατικό δυναμικό, με τα εργοστάσιά, με τα καλλιεργημένα χωράφια, με τα ερευνητικά ινστιτούτα, με τα καράβια, τα τρένα και τα αεροπλάνα, με τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα νομοθετικά του σώματα, ακόμα και με την αστυνομία και με το στρατό, είναι εντελώς αδύναμο απέναντι στον δανειστή του, και λειτουργεί αποκλειστικά, για έναν και μόνο σκοπό, να κάνει τον κεφαλαιούχο ιδιώτη, κάθε μέρα και πλουσιότερο.

Την πραγματική δύναμη δεν την έχει το κράτος.

Την έχει ο δανειστής του. Αυτός παίρνει στην ουσία τις
αποφάσεις και το κράτος είναι υποχρεωμένο να τις εκτελεί.

Το δεύτερο ερώτημα, για το πού θα πάει αυτή η ιστορία με το χρέος των κρατών, πάλι εύκολο είναι να απαντηθεί:

Το χρέος θα συνεχίσει να μεγαλώνει.

Όπως όλα τα άλλα σημαντικά μεγέθη στον κόσμο μας συνεχώς αυξάνονται εκρηκτικά:

·           αύξηση του πληθυσμού,

·           αύξηση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος,

·           αύξηση του σωρευμένου πλούτου, έτσι και

·           το χρέος θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει.

Όπως έχουμε όλες τις άλλες εκρήξεις, έχουμε και την έκρηξη των κρατικών χρεών.

Η έκρηξη εμφανίζεται παντού, γιατί είναι συνυφασμένη με τη φύση του συστήματός μας.

Αν υπάρχει κανείς τόσο αφελής, που να πιστεύει, πως τα κράτη
θα μπορέσουν να αποπληρώσουν κάποτε τα χρέη τους και να
πάψουν να εξαρτώνται από τους δανειστές, αρκεί να ρίξει μια ματιά
σε οποιονδήποτε κρατικό προϋπολογισμό, για να δει την αλήθεια.

Αυτό που προβλέπεται και αυτό για το οποίο αγωνιούν
οι αρμόδιοι υπουργοί, δεν είναι πώς θα ξοφλήσουν το
χρέος (αυτό το έχουν ξεχάσει από πολλού), αλλά το πού
θα βρουν τα επιπλέον ακόμα μεγαλύτερα ποσά δανεικών
που θα χρειαστούν στο νέο χρόνο.

Και το ακόμα πιο αστείο είναι, πως όλοι αυτοί προσποιούνται

τους ανίδεους και τους έκπληκτους:

‒          Μας βρήκε ξαφνικά η συμφορά.
Εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά, μας ήρθε αιφνιδιαστικά η κρίση.
Αναπάντεχο εντελώς.
Από πού προκλήθηκε, δεν ξέρουμε.
Πρέπει όμως να πληρώσουμε τα χρέη.
Γι αυτό είμαστε αναγκασμένοι, να πάρουμε κάποια έκτακτα μέτρα.
Θα περικόψουμε τους μισθούς και τις συντάξεις.
Εκτάκτως, όπως έκτακτη ήταν και η κρίση.

Μπράβο. Έκτακτα!

·           Όταν παίρνατε το δάνειο, το οποίο (αφού τσέπωσαν αρκετά οι δικοί σας)
το κατασπαταλήσατε, δεν ξέρατε ότι σε τριάντα χρόνια θα το πληρώναμε
στο εκατονταπλάσιο;

·           Τα χαρτιά που υπογράψατε τότε δεν τα είχατε διαβάσει;

·           Τον τύπο του ανατοκισμού δεν σας τον είχανε μάθει στο δημοτικό;

·           Δεν ήταν απολύτως βέβαιο, πως οι τράπεζες θα έπαιρναν
τα λεφτά μας;
(Όχι τα λεφτά τους, τα δικά μας λεφτά, γιατί ένα μας έδωσαν
και τώρα εκατό μας παίρνουν).

·           Ποιό είναι το έκτακτο γεγονός, που σας δίνει το δικαίωμα,
να πάρετε τα έκτακτα μέτρα;

·           Η κρίση του καπιταλισμού δεν ήταν απολύτως προβλέψιμη,
με τις στοιχειώδεις σκέψεις που κάναμε στο κεφάλαιο
"Ένα σοβαρό αστείο";   

Μα τι θα γίνει;

Θα χρεώνονται τα κράτη όλο και πιο πολύ σε κάποιους λίγους ιδιώτες, οι
οποίοι θα αποκτούν με τον τρόπο αυτό συνεχώς και μεγαλύτερη δύναμη,
δηλαδή συνεχώς και μεγαλύτερη εξουσία, απέναντι στο κράτος;

Θα μεταφέρονται συνεχώς και περισσότερα
κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους
στους ιδιώτες δανειστές του;

Επιστροφή                                             Περιεχόμενα                                         Συνέχεια