Η υπερχρέωση των κρατών

Αν υπάρχει ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει στην εποχή μας
την οικονομική κατάσταση των κρατών στον κόσμο,
είναι το φαινόμενο της υπερχρέωσης τους.

Γι αυτό αξίζει να ασχοληθούμε για λίγο με το θέμα του κρατικού δανεισμού,
γιατί ίσως αυτό μας δίνει την καθαρότερη εικόνα του τι θα ακολουθήσει στο
μέλλον. Ποιο θα είναι το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, της κοινωνίας μας.

Δύο ερωτήματα θα πρέπει να μας απασχολήσουνε τώρα:

Πρώτον από ποιόν δανείζονται τα κράτη και
δεύτερον πού οδηγεί αυτό το συνεχώς αυξανόμενο χρέος τους.

Το πρώτο ερώτημα είναι εύκολο να απαντηθεί.

Τα χρήματα τα δανείζεται το κράτος από κάποιους
ιδιώτες. Από ποιον άλλον. Τα λεφτά μπορούν να
είναι είτε του κράτους είτε των ιδιωτών. Αφού δεν
είναι του κράτους, δεν μπορεί παρά να είναι των ιδιωτών.

Από ιδιώτες δανείζεται το κράτος.

Είτε μέσω των τραπεζών,
όπου έχουν κατατεθειμένα τα λεφτά τους
και οι τράπεζες στη συνέχεια φροντίζουν
να αγοράσουν τα ομόλογα των κρατών,
είτε μέσω των χρηματιστηρίων,
όπου αγοράζουν οι ίδιοι οι ιδιώτες ή
οι μεσίτες τους κατευθείαν τα κρατικά ομόλογα.

Σε αυτούς τους ιδιώτες πληρώνει τώρα το κράτος τους τόκους
και επειδή οι τόκοι συνεχώς αυξάνουν το οφειλόμενο ποσό,
αναγκάζεται το κράτος να δανείζεται από τους ίδιους ιδιώτες
συνεχώς και περισσότερα χρήματα, για να δίνει πάλι στους
ίδιους συνεχώς περισσότερα και να χρωστάει, πάντα στους
ίδιους, όλο και πιο πολλά.

Οι κεφαλαιούχοι, όταν δανείζουν τα λεφτά, παίρνουν από τα κράτη
κάτι χαρτιά στα οποία αναφέρεται ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο
σε ορισμένη ημερομηνία να τους παραδώσει όχι το ποσό που δανείστηκε,
αλλά αυτό που προκύπτει από τον ανατοκισμό.

Όταν έρθει η εποχή, το κράτος είναι υποχρεωμένο να δώσει αυτά τα λεφτά,
μόνο που δεν τα έχει. Έτσι δανείζεται από τους ίδιους κεφαλαιούχους ένα
πολλαπλάσιο ποσό, από το προηγούμενο.

Τα λεφτά αυτά τα επιστρέφει αμέσως σ’ αυτούς,
αφού σ’ αυτούς τα χρωστάει και γι αυτό τα δανείστηκε,
δίνοντας τους επιπλέον κάποια νέα χαρτιά για το νέο χρέος.

Στην πραγματικότητα τα ίδια λεφτά (σε έγγραφα, μη φανταστείτε τίποτα βαλίτσες με χαρτονομίσματα) είναι αυτά που πάνε κι έρχονται προσαυξανόμενα συνεχώς με τους τόκους.

Στο κράτος, από το αλισβερίσι αυτό, δεν μένει τίποτα.

Μένει απλώς το συνεχώς μεγαλύτερο χρέος.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια