Η κυματική φύση της ύλης
Βέβαια στα ίδια ακριβώς αποτελέσματα
(εξισώσεις, υπολογισμούς) καταλήγουμε
χρησιμοποιώντας την κυματομηχανική η
οποία αντί να χρησιμοποιεί την έννοια του
"τυχαίου", δέχεται ότι το ηλεκτρόνιο έχει
κυματική φύση.
Η ύλη είναι όπως και το φως
ταυτόχρονα και σωμάτιο και κύμα.
Παρατηρώντας ένα αντικείμενο, ένα ποτήρι, ας πούμε,
έχουμε την ακράδαντη εντύπωση, πως είναι
απολύτως ξεκάθαρο ποια είναι τα όρια του.
Κάπου τελειώνει το ποτήρι και
από εκεί και πέρα αρχίζει ο αέρας.
Αν πλησιάσουμε πολύ κοντά, κάνοντας μια μεγάλη
μεγέθυνση,
περιμένουμε ίσως να βρούμε πως η επιφάνεια του δεν
είναι τόσο λεία όπως μας φαίνεται, πως έχει κάποιες
μικρές ανωμαλίες, που δεν τις είχαμε προηγουμένως διακρίνει.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν περιμένουμε να είναι ασαφές το
όριο που χωρίζει το γυαλί από τον αέρα.
Αυτό όμως είναι δικό μας λάθος.
Το ότι το όριο όπου τελειώνει ένα φυσικό σώμα είναι
απολύτως σαφές,
είναι κάτι που το έχουμε φανταστεί χωρίς να το έχουμε διαπιστώσει.
Τώρα λοιπόν αποδεικνύεται
ότι το φανταστήκαμε λάθος.
Στην πραγματικότητα
η κατάσταση είναι διαφορετική.
Τα όρια τους είναι ασαφή,
η κινητική τους κατάσταση
δεν μπορεί να είναι απολύτως καθορισμένη.
Αν είναι έτσι, και (δυστυχώς ή δόξα τω Θεώ;) έτσι είναι, και τα
στοιχειώδη δομικά σωμάτια του Κόσμου είναι ασαφή από
τη φύση τους, τότε είναι φανερό πια, πως το αποτέλεσμα κάθε
σύγκρουσης δεν μπορεί να είναι προδιαγεγραμμένο απολύτως.
που καθιστά αδύνατη την αναγωγή, που κάναμε
στο κεφάλαιο 6,
από τη σημερινή κατάσταση του Κόσμου μέχρι την αρχή του.
Με κάθε σύγκρουση το ποσοστό της ασάφειας
ως προς την έκβασή της μεγαλώνει, γιατί στην ασάφεια
που έχει ήδη το ένα σωμάτιο έρχεται να προστεθεί η ασάφεια
εκείνου με το οποίο συγκρούεται.
Όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερες
συγκρούσεις προφταίνουν
να γίνουν, τόσο περισσότερο αυξάνει η ελευθερία
του συστήματος.