Τα μόρια
Η σταγόνα μας αποτελείται από πάρα πολλά μόρια νερού.
Όλα αυτά δεν ξεκίνησαν μαζί την κάθοδό τους προς τη
γη.
Άλλα προσετέθησαν καθ΄ οδόν, άλλα που ήταν αρχικά
μαζί, έφυγαν στο δρόμο.
Στη σταγόνα μας προστίθενται συνεχώς μόρια νερού
από την αέρια κατάσταση του υδρατμού της ατμόσφαιρας,
ενώ ταυτόχρονα άλλα εξατμίζονται από την επιφάνειά της
και περνούν από την υγρή στην αέρια φάση.
Όταν κάποιο μόριο, που βρισκόταν αρχικά στο
εσωτερικό της σταγόνας,
βρέθηκε στην επιφάνεια, αυτό δεν έγινε "οικία βουλήσει".
Κάποια άλλα το έσπρωξαν κατά
την ασταμάτητη θερμική κίνηση,
το "αλληλοσπρώξιμο" που βασιλεύει στη Φύση και συνήθως το
ξεχνάμε.
Κι όταν ένα άλλο μόριο έφυγε από την επιφάνεια,
αυτό έγινε επειδή κάποιο από το εσωτερικό του έδωσε
μια τόσο γερή "σκουντιά" που του προσέφερε την ενέργεια
που χρειαζόταν.
Το ίδιο και για τη συμπύκνωση.
Οι συγκρούσεις των μορίων στην αέρια φάση
είναι αυτές που οδήγησαν κάποιο μόριο να
περάσει στην υγρή φάση.
Μπορεί ο "συνωστισμός" να μην είναι
στο αέριο τόσο μεγάλος όπως στο υγρό,
αλλά πάλι οι συγκρούσεις είναι ο κανόνας.
Μπορεί ένα μόριο αερίου σε κανονικές συνθήκες
να "πετάει" με την ταχύτητα ενός πολύ
γρήγορου αεροπλάνου,
την ταχύτητα όμως αυτή δεν την "απολαμβάνει".
Η μοίρα των τελευταίων δευτερολέπτων των μορίων της
σταγόνας μας,
εκτός από τη βαρύτητα, από τις συγκρούσεις καθορίστηκε.
Συγκρούσεις με τα μόρια του αέρα που αποτελούν αυτό
που ονομάζουμε τριβή,
συγκρούσεις που οδήγησαν σε προσθήκη ή αφαίρεση υλικού.
Και πιο πριν τι έγινε;
Μα ακριβώς το ίδιο.
Συγκρούσεις οδήγησαν ένα μόριο του ωκεανού
πρώτα
στην επιφάνεια και εν συνεχεία στην εξάτμιση.
Συγκρούσεις το έφεραν στη συνέχεια, μετά από μήνες ίσως,
στην ατμόσφαιρα στη θέση που σχηματίστηκε η σταγόνα.