… και κάποιοι σοβαροί συλλογισμοί.

Αυτό που πρέπει ίσως τώρα σοβαρά να σκεφτούμε, είναι γιατί την παραπάνω σκέψη τη θεωρούμε αστεία.

Τι είναι αυτό που θα εμπόδιζε κάποιο κοινοβούλιο,
το ελληνικό, το γερμανικό, το γαλλικό, το ιταλικό
να πάρει την απόφαση για σεισάχθεια;

Ότι μια τέτοια απόφαση θα ήταν για το καλό του κράτους και των πολιτών, δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε.

Δεν θα ήταν απλώς καλό, θα ήταν σωτήριο. Θα μας
γλύτωνε από ένα άλυτο πρόβλημα που οδηγεί την
κοινωνία με βεβαιότητα στην καταστροφή.

Άλλωστε το δοκίμασε ο Σόλωνας το μέτρο αυτό,
και είδαμε τι θαυμαστούς καρπούς απέφερε.

Τότε λοιπόν τι περιμένουν οι εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο;

Έχουν ακριβώς την ίδια απόλυτη νομοθετική εξουσία, που είχε και ο Σόλωνας.

Γιατί δεν την ασκούν; Γιατί δεν εφαρμόζουν τη δοκιμασμένη, σίγουρη αυτή λύση,
που θα μας έσωζε; Δεν βλέπουν πως το κράτος και η κοινωνία διαλύονται; Τα
συμφέροντα των πολιτών και του κράτους δεν εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο
και γι αυτά δεν αγωνίζονται;

Αυτό όμως δεν μπορώ ή δεν θέλω να το πιστέψω.

Δεν μπορώ τουλάχιστον να πιστέψω, πως αυτό ισχύει για τους περισσότερους.

Μπορεί ανάμεσα τους να υπάρχουν κάποιοι "τηλεκαθοδηγούμενοι, δεν μπορεί όμως να είναι οι περισσότεροι.

Είναι δυνατόν, οι τίμιοι άνθρωποι να είναι σε μειοψηφία,
και γι αυτό να μην μπορεί να περάσει από τη βουλή
ένας νόμος για τη σωτηρία της κοινωνίας;

Αλλά ακόμα κι αν υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό βουλευτών,
που να μη θέλουν το καλό του τόπου, πάλι μου φαίνεται δύσκολο
σε μια συζήτηση στη Βουλή να σηκωθούν και να πουν, ξέρετε εμείς
ήμαστε με τους κεφαλαιούχους, και γι αυτό καταψηφίζουμε την πρόταση.

Κάτι άλλο θα πουν. Θα πουν, πως υπάρχουν
δυσκολίες που καθιστούν την πρόταση ουτοπική.

Προκειμένου να ετοιμαστούμε λοιπόν για μια τέτοια συζήτηση, πρέπει να ψάξουμε εμείς να βρούμε αυτές τις δυσκολίες.

Να τις αναλύσουμε και να δούμε πόσο σοβαρές είναι.
Τις ευχάριστες επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης τις
είδαμε, δεν χρειάζεται να τις αναλύσουμε. Για να δούμε
όμως ποιες θα είναι οι δυσάρεστες επιπτώσεις.

Τι είναι αυτό που μπορεί να πάθει ένα κράτος, αν αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη του.

Το πρώτο που θα συμβεί, είναι ότι κανείς δεν
πρόκειται πια ποτέ να του δανείσει ούτε δεκάρα.

Θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς δανεικά.

Ας εξετάσουμε όμως πόσο κακό θα είναι κάτι τέτοιο.

Όταν δανείζεται κάποιος, είτε άτομο είναι αυτό είτε κράτος, αυτό το κάνει για δύο λόγους:

· Ο πρώτος είναι πως χρειάζεται χρήματα, γιατί σκοπεύει να αυξήσει με κάποια
αναπτυξιακή επένδυση την παραγωγή του, ώστε όχι μόνο να μπορεί αργότερα
να επιστρέψει τα δανεικά αλλά στη συνέχεια να μπορεί να ζει και καλύτερα.

· Ο δεύτερος είναι ότι, μολονότι δεν μπορεί να αυξήσει την παραγωγή του,
επιθυμεί τώρα αμέσως να ζει με τα δανεικά πλουσιότερα από ό,τι του επιτρέπει
αυτό που παράγει, χωρίς να σκάφτεται, πώς θα επιστρέψει πίσω τα λεφτά.

Αυτός ο δεύτερος λόγος είναι η αιτία για το σημερινό δανεισμό των κρατών.

Δεν μπορούμε πλέον να έχουμε ανάπτυξη.

Εθισμένοι όμως στη συνεχή βελτίωση των όρων της ζωής μας
και την υπερβολική καλοπέραση, θέλουμε να ζούμε
καλύτερα, από ό,τι τα έσοδά μας το επιτρέπουν.

Και αυτό θα σταματήσει, αν αποφασίσουμε να
εφαρμόσουμε την "πατέντα του Σόλωνα".

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια