Ένα φανταστικό σχολείο

Καμιά δεκαπενταριά πιτσιρίκια (περισσότερα δεν επιτρέπεται να είναι)
τριγυρνάνε ξυπόλυτα (τα παπούτσια τα έχουν βγάλει μπαίνοντας)
μέσα σε ένα μεγάλο χώρο και κάνει το καθένα, ό,τι του καπνίσει.

Τραπέζια και καρέκλες υπάρχουν, αλλά αυτά δεν αρέσουν στα παιδιά,
και τα έχουνε σπρώξει στο πλάι. Όλα γίνονται καταγής.

Η μια είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα στο πάτωμα και ζωγραφίζει κάτι,
που αν κρίνουμε από τα χρώματα, είναι μια φοβερή περιπέτεια στον παγωμένο βορά.

Η άλλη έχει καθίσει καταγής, έχει βάλει ένα ξυλόφωνο μπροστά της
και κοπανάει μια δική της σύνθεση, της οποίας την μελωδικότητα
μόνον η ίδια είναι σε θέση να εκτιμήσει.

Ο τρίτος, κάθεται σταυροπόδι σαν φακίρης, και περνάει σε ένα κορδόνι
κάτι χρωματιστές χάντρες. Είναι συνοφρυωμένος και πολύ προσεκτικός,
γιατί η σειρά των χρωμάτων κρύβει έναν μυστικό κώδικα μεγάλης σημασίας.

Παραπέρα τρεις μαζί είναι γονατιστοί και χτίζουν με ξυλάκια ένα παράξενο κατασκεύασμα
τόσο αλλοπρόσαλλο, που απ' ό,τι φαίνεται μάλλον για διαστημική βάση το πηγαίνει.

Είναι κάτι "στημένα παιγνίδια" σχεδιασμένα από ειδικούς.

Το ένα καλλιεργεί τη φαντασία,
το άλλο την παρατηρητικότητα ή την δεξιοτεχνία,
το τρίτο τη συλλογικότητα, γιατί μπορεί να προχωρήσει
μόνο με τη συμβολή πολλών, το τέταρτο κρύβει τέτοιες
απαιτήσεις λογικής και συνθετικής σκέψης, που κι ένας
μεγάλος δύσκολα θα το έφερνε βόλτα.

Τα παιδιά κατεβάζουν όποιο παιγνίδι θέλουν, παίζουν μέχρι να
το βαρεθούν (και ξέρετε πόσο γρήγορα βαριούνται τα παιδιά),
μετά το ξαναβάζουν στη θέση του και παίρνουν ένα άλλο.

Αν κάποιο παιδί κουραστεί πάρα πολύ, πράγμα που πολύ
σπάνια συμβαίνει, ξαπλώνει ανάσκελα και κοιτάζει το ταβάνι,
μέχρι να ξεκουραστεί και να ξαναρχίσει το παιγνίδι.

‒ Καλά, δάσκαλος, δασκάλα δεν υπάρχει, να τα συμμαζέψει;

Υπάρχει μια δασκάλα, αλλά κάθεται σε μια άκρη, γράφει
ή διαβάζει και δεν φαίνεται να ασχολείται μαζί τους.

Έχει κάνει ειδικές σπουδές, μετά τα παιδαγωγικά του Πανεπιστημίου,
και ξέρει τον τρόπο, πώς να μην πάρουνε χαμπάρι τα πιτσιρίκια
ότι τα παρακολουθεί ή τα καθοδηγεί.

Βασικός στόχος είναι να γνωρίσει το παιδί τον εαυτό του, να βρει μόνο του
τις ικανότητές του και να τις αξιοποιήσει με την ελεύθερη θέλησή του.

Ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται, αν η δασκάλα στέκεται συνεχώς
πάνω από το κεφάλι του και του λέει: κάνε αυτό, και μη κάνεις εκείνο.

Μέσα στην τάξη (που ο Θεός να την κάνει τάξη)
υπάρχουν κι άλλες τρεις τέσσερες κοπέλες,
εκπαιδευόμενες δασκάλες, βοηθοί.

Έχουν τελειώσει κι αυτές το παιδαγωγικό τμήμα
του Πανεπιστημίου, και παράλληλα με τις ειδικές
σπουδές κάνουν και την πρακτική τους άσκηση
στο σχολείο.

Έτσι αντιστοιχεί μια δασκάλα σε κάθε τρία ή τέσσερα πιτσιρίκια.

Όταν εκείνη η μικρή δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο παιγνίδι να διαλέξει,
έρχεται η δασκάλα ή η βοηθός "να τη βοηθήσει να διαλέξουν μαζί".

Και "τυχαίνει" το παιγνίδι που "μαζί διάλεξαν", να είναι ακριβώς εκείνο
που ενισχύει την αποφασιστικότητα.

Κι όταν εκείνος, ο άλλος, που ξεμπερδεύει στο πι και φι με το
αριστερό του δαχτυλάκι τα παιγνίδια, που οι άλλοι παιδεύονται ώρες,
αρχίζει να βαριέται και να ενοχλεί τους υπόλοιπους,
έρχεται η δασκάλα "να τον βοηθήσει να κατεβάσουνε
από το επάνω ράφι ένα παιγνίδι".

"Τυχαίνει" τώρα αυτό να είναι ένα από εκείνα,
που και μεγάλος να είσαι μπορείς να σπάσεις τα μούτρα σου,
και θα χρειαστεί ο ταραξίας όλες του τις δυνάμεις, για να το βγάλει πέρα.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια