Ένα σύγχρονο παράδειγμα

Επιτρέψτε μου τώρα να σας διηγηθώ μια
προσωπική εμπειρία από τη σύγχρονη εποχή.

Νομίζω πως πολλές φορές ένα συγκεκριμένο παράδειγμα
λέει πολύ περισσότερα από μια μακροσκελή ανάπτυξη.

Εργαζόμουν, πριν μερικά χρόνια, για κάμποσο καιρό σε ένα
Ινστιτούτο μιας μικρής πανεπιστημιακής πόλης στη Γερμανία.

Κάθε πρωί πήγαινα στο Ινστιτούτο με το αυτοκίνητο,
που είχα φέρει από την Ελλάδα και χαιρόμουνα που εύρισκα
πάντα θέση να παρκάρω στην αυλή, γιατί υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα
(αυτών που έμεναν πολλά χιλιόμετρα μακριά, όπως έμαθα αργότερα).

Ποδήλατα υπήρχαν πολλά, αλλά αυτά δεν έπιαναν πολύ χώρο.

Μετά μερικές μέρες, ένας από τους καινούργιους φίλους που απέκτησα, με πλησίασε και μου είπε:

‒ "Καταλαβαίνω, πως από την Ελλάδα δεν μπορούσες
να κουβαλήσεις το ποδήλατό σου, και για τον καιρό
που θα μείνεις εδώ δεν αξίζει να αγοράσεις ένα άλλο.
Εμείς, στο υπόγειο, έχουμε το ποδήλατο του γιού μας,
που μένει τώρα σε άλλη πόλη.
Μπορείς να το έχεις, αν θέλεις".

Τι είχε συμβεί;

Στην κοινωνία της μικρής πόλης, και ακόμα πιο αυστηρά
στην κοινωνία των πανεπιστημιακών, επικρατούσε η αντίληψη,
πως για την προστασία του περιβάλλοντος, δεν θα πρέπει,
αν μπορούμε να το αποφύγουμε, να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο.

Γι αυτό φοιτητές και καθηγητές, νέοι και γέροι,
από τις καθαρίστριες μέχρι τους διευθυντές,
έρχονταν όλοι μέσα στο καταχείμωνο, με χιόνια,
με πάγους και θερμοκρασίες πολύ κάτω από το
μηδέν, με τα ποδήλατα.

Από τη ντροπή αυτή προσπάθησε να με γλυτώσει ο φίλος μου.

Και κάτι ακόμα.

Στους γερμανικούς αυτοκινητοδρόμους δεν υπάρχει γενικός περιορισμός ταχύτητας.

Αν το αυτοκίνητό σου μπορεί να τρέχει με 200 km/h
(και τα πιο πολλά μπορούν) ή και με 250 km/h,
κανένας χωροφύλακας δεν θα σου πει τίποτα.

Αν όμως θέλεις να έχεις την εκτίμηση
αυτού του μικρού κύκλου των ανθρώπων του Ινστιτούτου,
είναι μεγάλη ντροπή να τρέχεις περισσότερο από 120 km/h,
γιατί η εκπομπές του CO₂ πολλαπλασιάζονται.

Και οι πιο πολλοί από τους ανθρώπους του Ινστιτούτου
(και όχι μόνο αυτοί αλλά και όσοι θέλουν να τους μοιάσουν)
υπακούουν στον άγραφο αυτό νόμο.

Τέτοια είναι η δύναμη της κοινής γνώμης ανθρώπων που γνωρίζονται
μεταξύ τους,και σ' αυτή τη δύναμη θα μπορούσε να στηριχθεί το αδύναμο
άτομο για να περιορίσει τις σπατάλες που κάνει.

Και δεν νομίζω πως χρειάζεται να είναι οπωσδήποτε πανεπιστημιακοί, για να γίνει αυτό.

Μπορεί να είναι και οι μελισσοκόμοι
ή οι εφαπλωματοποιοί ή οι φίλοι του ΠΑΟΚ.

Οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων όπου ξέρει ο ένας τον άλλον,
έχει τους άγραφους ηθικούς κανόνες της,
τους οποίους τα μέλη της τηρούν.

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, πιστεύω πως είναι σωστό
να σας θυμίσω κάτι που έχει σχέση με τον αυτοπεριορισμό και τη ντροπή.

Πριν κάμποσο καιρό όλα τα κράτη του κόσμου υπέγραψαν
το "Πρωτόκολλο του Kyoto", σύμφωνα με το οποίο
αυτοδεσμεύονται να περιορίσουν τις εκπομπές των
"αερίων θερμοκηπίου" (κυρίως του CO₂) κατά ένα ορισμένο
ποσοστό σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Όλα τα κράτη υπέγραψαν. Όλα πλην ενός.

Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να υπογράψουν.
Οι ΗΠΑ που είναι, με μεγάλη απόσταση,
ο κύριος υπαίτιος για τις αυξημένες
εκπομπές του CO₂.

Δεν υπέγραψαν και δεν ντράπηκαν γι' αυτό.

"Ντρέπομαι, που είμαι αμερικανός", μου είπε ένας φίλος μου.

Ακούω, ότι τον τελευταίο καιρό την κυβέρνηση των ΗΠΑ την απασχολεί το γεγονός ότι

συνεχώς όλο και περισσότεροι αμερικανοί
ντρέπονται για τον ίδιο λόγο.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια