Η διάκριση των εξουσιών

Εδώ παίζεται μία ακόμα πράξη της ιλαροτραγωδίας,

που την έχουν βαφτίσει ″Δημοκρατία″:

Υποτίθεται ότι υπάρχει μια βασική αρχή,

η οποία ονομάζεται ″διάκριση των εξουσιών″.

Για να μπορέσει να λειτουργήσει το σύστημα,

χωρίς να ανήκει όλη η εξουσία μόνο σε ένα πρόσωπο
ή μια μικρή ομάδα, όπως στη δικτατορία,

υπάρχουν τρεις ανεξάρτητες εξουσίες:

• η Νομοθετική (η Βουλή),
που φτιάχνει τους νόμους,

• η Εκτελεστική (η Κυβέρνηση),
που τους εφαρμόζει και

• η Δικαστική (τα Δικαστήρια),
που φροντίζει για τη σωστή τήρηση των νόμων.

Την Κυβέρνηση

(τους Υπουργούς)

την ελέγχει η Βουλή

(οι Βουλευτές),

η Δικαιοσύνη

(οι Δικαστές)

ελέγχει τις άλλες δύο εξουσίες.

Μα εδώ Βουλευτές και Υπουργοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι,
άσε που μπορεί και η Δικαιοσύνη να είναι
φανερά ή παρασκηνιακά συνδεδεμένη.

Αυτός, ο οποίος μοιράζοντας δώρα

(στην Ελλάδα το συνηθισμένο είναι διορισμός στο δημόσιο)

ή υποσχέσεις

(συνήθως μείωση φόρων και αύξηση μισθών και συντάξεων)

κατάφερε να πείσει ή να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους,

ώστε να τον εκλέξουν ως Βουλευτή,

γίνεται στη συνέχεια Υπουργός και ελέγχεται …

από τον εαυτό του.

Αυτός που παίρνει τις αποφάσεις, που κυβερνάει,
δεν είναι ο λαός, ο δήμος,
είναι οι πολιτικοί και τα κόμματα.

Το σύστημά αυτό λέγεται ″Κομματοκρατία″.

Και το αστείο είναι,

πως αυτό το κατασκεύασμα το παρουσιάζουμε
ως το μεγαλύτερο επίτευγμα του πολιτισμού μας

και το χρησιμοποιούμε και ως άλλοθι
για να καταστρέψουμε μια χώρα:

″Έπρεπε να διαλύσουμε αυτή τη χώρα με τους βομβαρδισμούς,
την εισβολή και το εμπάργκο, προκειμένου να χαρίσουμε
σε όποιους από τους κατοίκους της επιζήσουν το αγαθό της Δημοκρατίας″.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια