Δεν υπάρχει άλλη λύση

—      Τι να κάνουμε όμως;

          Στην αρχαία Αθήνα ήταν δυνατόν να υπάρχει άμεση Δημοκρατία.

          Οι κάτοικοι ήταν τόσο λίγοι που μπορούσαν να μαζευτούν στο ίδιο μέρος,
να συζητήσουν και να αποφασίσουν.

          Όταν το πλήθος των πολιτών βρίσκεται στην τάξη του εκατομμυρίου,
αυτό είναι αδύνατο.

          Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε με όλο το λαό, είμαστε αναγκασμένοι
να χρησιμοποιήσουμε εκπροσώπους του.

          Άλλωστε αυτοί έχουν και την ικανότητα και την εμπειρία, την οποία δεν
μπορούμε να υποθέσουμε ότι διαθέτει ο κάθε πολίτης.

          Ξέρουν καλύτερα απ’ αυτόν, ποιό είναι το συμφέρον του.

          Γι’ αυτό τους επέλεξε ο λαός με την ψήφο του.

Έ, λοιπόν αυτό το επιχείρημα με το πλήθος των πολιτών,

το οποίο καθιστά την άμεση δημοκρατία αδύνατη,

είναι λανθασμένο.

Δεν λαμβάνει υπόψη του, ότι έχει παρεμβληθεί
η επανάσταση της πληροφορικής και του διαδικτύου,
η οποία έχει αλλάξει εντελώς τις συνθήκες.

Μπορεί αυτό το επιχείρημα να ίσχυε πριν μερικά χρόνια.

Σήμερα δεν ισχύει πια.

Με τις σημερινές δυνατότητες των επικοινωνιών

δεν χρειαζόμαστε πια εκπροσώπους του λαού,
οι οποίοι θα μαζευτούν στο ίδιο μέρος,

θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν.

Ο κάθε πολίτης μπορεί να παρακολουθεί
τη συζήτηση, να μετέχει σ’ αυτή και να εκφράζει
κατ’ ευθείαν τη γνώμη του από το σπίτι του.

Κάθε πρόβλημα,

το οποίο σήμερα συζ­ητιέται στη βουλή και­­­­­­­­
ακολούθως επιλύεται με την ψήφο των βουλευτών,

μπορεί να συζητηθεί μπροστά στο λαό και
να απαντηθεί με την ψήφο του ίδιου του λαού.

—      Είναι όμως ο κάθε πολίτης αρκετά ενημερωμένος και αρκετά
ικανός να αποφασίσει πάνω στο κάθε θέμα;

Αυτό είναι το μόνιμο επιχείρημα των διοικούντων:

—      Ο λαός δεν έχει την ωριμότητα που διαθέτουμε εμείς οι πολιτικοί.

          Είναι ανίκανος

          Δεν ξέρει.

          Θα πάρει τις λάθος αποφάσεις.

Βέβαια όταν επρόκειτο για τη δικιά τους εκλογή,

τότε που είχαν ανάγκη την ψήφο του λαού,

ώστε να γίνουν εκπρόσωποί του

και να μπορούν μετά να παίρνουν οι ίδιοι τις
αποφάσεις και να κυβερνάνε όπως τους αρέσει,

τότε εύρισκαν τα πιο επαινετικά λόγια:

″Ο υπεύθυνος λαός″.

″Ο κυρίαρχος λαός″.

″Ο σοφός λαός″.

″Η γνώμη του λαού″.

″Η απόφαση του λαού″.

…

Η μόνη χρησιμότητα του λαού είναι,

ότι αποτελεί το άλλοθι για να μπορούμε να
ονομάζουμε το σύστημα μας δημοκρατία,

για οτιδήποτε άλλο είναι άχρηστος.

Ά ναι, και να εργάζεται για να παράγει βέβαια,
μια και οι πολιτικοί δεν παράγουν οι ίδιοι τίποτα.

Επιστροφή                                  Περιεχόμενα                                Συνέχεια