Η δυστυχισμένη Nayirah

Ο δεύτερος πυλώνας για τον αποπροσανατολισμό (και ουσιαστικά την απαγόρευση) της σκέψης μας, είναι αυτά που κατ' ευφημισμό πάλι, ονομάζονται "Μέσα Ενημέρωσης".

Για του τι είδους ενημέρωση είναι αυτή που μας
προσφέρουν, θα σας θυμίσω ένα περιστατικό

τόσο συγκλονιστικό, που αυτό μόνο του

αποδεικνύει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο
το απόλυτο σκοτάδι της άγνοιας, στην οποία βρίσκεται αυτός
που ονομάζεται σήμερα "ενημερωμένος πολίτης".

Θα θυμάστε ίσως, ότι στον πρώτο πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, τον πόλεμο του Κόλπου,
(εκεί όπου πρωτοδοκιμάστηκε με λαμπρά αποτελέσματα το θαυματουργό φάρμακο
"πόλεμος" ενάντια στις ασθένειες της οικονομίας) ο κόσμος δεν είχε καλοκαταλάβει
τι ακριβώς συνέβαινε.

Δεν καταλαβαίναμε ποιος ήταν ο "καλός" και ποιός ο "κακός".

Βέβαια, το ξέραμε, οι "καλοί" ήμασταν εμείς, άλλα τι ακριβώς είχε γίνει;

Αποφασιστικό ρόλο στην ενημέρωση του κοινού και τη διαφώτιση της κοινής γνώμης,

έπαιξε το τραγικό εκείνο ντοκιμαντέρ, που έδειχναν για μέρες οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου,
όπου η δυστυχισμένη νεαρά νοσοκόμα Nayirah, που είχε δραπετεύσει από το Κουβέιτ,
περιέγραφε, με δάκρυα στα μάτια, μπροστά στο Αμερικανικό Κογκρέσο τον βάναυσο τρόπο
με τον οποίο οι Ιρακινοί εισβολείς άρπαζαν τα νεογέννητα, στο μαιευτήριο όπου εργαζόταν,

και τα πετούσαν καταγής να πεθάνουν.

Μετά τον πόλεμο, που κόστισε χιλιάδες νεκρούς, και το εμπάργκο, που κόστισε τη ζωή σε ακόμα περισσότερες χιλιάδες παιδάκια του Ιράκ, απεκαλύφθη, πως η κοπέλα που είχε εμφανιστεί μπροστά στο Κογκρέσο δεν ήταν ούτε φυγάς ούτε νοσοκόμα αλλά η κόρη του πρεσβευτή του Κουβέιτ στις ΗΠΑ, η οποία δεν βρισκόταν φυσικά στο Κουβέιτ την εποχή εκείνη.

Όλη η καμπάνια (γύρισμα της σκηνής στο Κογκρέσο, παραγωγή του φιλμ και διανομή του σε όλο τον κόσμο) είχε οργανωθεί από τη διαφημιστική εταιρία Hill & Knowlton που είχε αναλάβει τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Όταν οι δημοσιογράφοι και η Διεθνής Αμνηστία
(η οποία είχε αρχικά πιστέψει την ιστορία και άσκησε
την επιρροή της για την τιμωρία των εγκληματιών)
έψαξαν στο μαιευτήριο του Κουβέιτ,
κανένας δεν γνώριζε ούτε τη "νοσοκόμα",
ούτε το "γεγονός" με τα πεταμένα νεογνά.

Όταν το σύστημα θέλει να προβάλει τον Α άνθρωπο (ή το Α προϊόν ή την Α άποψη, πρόκειται για το ίδιο πράγμα) ή να καταδικάσει τον Β άνθρωπο (ή το Β προϊόν ή την Β άποψη) αρχίζει για κάμποσο καιρό και μας δείχνει στην τηλεόραση "ατράνταχτα ντοκουμέντα" που αποδεικνύουν πόσο καλός είναι ο Α και πόσο κακός ο Β.

Το ίδιο φυσικά κάνει παράλληλα και ο τύπος.

Στη συνέχεια ακολουθεί μια φάση, όπου διάφοροι ειδικοί, παίρνοντας μέρος σε συζητήσεις στην τηλεόραση και γράφοντας άρθρα στις εφημερίδες, κάνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις οι οποίες αποδεικνύουν την ορθότητα της προειλημμένης ήδη απόφασης.

Τέλος ρωτάνε κάποιους φουκαράδες περαστικούς ή
κάνουν και μια δημοσκόπηση και μαθαίνουμε, επιτέλους,
πια είναι η άποψη της κοινής γνώμης, που δεν είναι φυσικά
τίποτε άλλο, παρά το αναμάσημα αυτού με το οποίο την τάισαν
τα μαζικά μέσα ενημέρωσης όλο αυτό τον καιρό.

Όταν ρωτάνε κάποιον: Τι γνώμη έχετε για τον κύριο Α; Πάντα έχει γνώμη.

Και μπορεί να νομίζει ο καημένος πως αυτή είναι πράγματι δική
του γνώμη, και να μην ξέρει ότι του την έχουν "εμφυτεύσει".

Δεν έχω ακούσει ποτέ από κανέναν ερωτώμενο να λέει:

"Τι ανοησίες είναι αυτές που με ρωτάτε; Πώς θέλετε να έχω γνώμη; Μήπως τον ξέρω τον άνθρωπο; Μήπως έχω μιλήσει ποτέ μαζί του; Μένουμε στην ίδια γειτονιά, για να ξέρω τη συμπεριφορά του;

Έχω δει πώς φέρεται, όταν οδηγάει, απέναντι στους άλλους οδηγούς; Πώς φέρεται απέναντι στην
πωλήτρια του καταστήματος ή το γκαρσόνι του εστιατορίου; Μίλησα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του,
για να μάθω για τη συμπεριφορά του απέναντι τους στο σπίτι; Γλεντήσαμε κάποιο βράδυ μαζί,
για να δω, όταν θα έχει πιει καναδυό ποτηράκια και θα έχει αποβάλει τη μάσκα του καθωσπρεπισμού,
τι κρύβεται από κάτω; Πώς θέλετε να έχω γνώμη γι' αυτόν;".

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια