Το πιο επιτυχημένο είδος

Σωρεύονται τον τελευταίο καιρό οι ανησυχίες και οι γκρίνιες από όλες τις μεριές,

πως κάτι δεν πάει καλά μ' εμάς τους ανθρώπους,
πως έχουμε καταντήσει να κάνουμε ο ένας τον άλλο
δυστυχισμένο με τη συμπεριφορά μας, πως δεν
φερόμαστε όπως πρέπει επάνω στον πλανήτη που ζούμε,
και πως τον ρημάζουμε με την αλόγιστη σπατάλη μας,
και άλλα τέτοια.

Με το κείμενο αυτό θα ήθελα να προκαλέσω
να σκεφτούμε μαζί, αυτά που ασφαλώς ήδη
τα έχετε σκεφτεί, για να δούμε κατά πόσον
οι ανησυχίες αυτές είναι δικαιολογημένες.

Να αναλύσουμε την κατάσταση, να κάνουμε
όσο μπορούμε αντικειμενικότερες διαπιστώσεις,

να προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε τις νομοτέλειες, να βρούμε ίσως τις αιτίες
και να οδηγηθούμε ενδεχομένως σε συμπεράσματα ή ακόμα και σε προτάσεις.

Για να αρχίσουμε λοιπόν την κουβέντα, θα ήθελα στο σημείο αυτό να σας προκαλέσω λέγοντας,
πως όλες αυτές οι γκρίνιες δεν έχουν καμιά βάση.

Ζούμε στον παράδεισο, περνάμε θαυμάσια
και πηγαίνουμε από το καλό στο καλύτερο.

Δεν βλέπουμε τι καλά που ζούμε;

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω
μας, για να το διαπιστώσουμε.

Δεν βλέπουμε πόσες ανέσεις έχουμε σήμερα,
σε σύγκριση μ' αυτά που είχαμε πριν από
δέκα ή είκοσι ή πενήντα χρόνια;

Έ, αρκεί να εξακολουθήσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε μέχρι τώρα,

ώστε σε άλλα δέκα ή είκοσι ή πενήντα χρόνια να περνάμε ακόμα καλύτερα.

Γιατί γκρινιάζουμε;

Θα μου πείτε ίσως πως μια τέτοια θεώρηση είναι υποκειμενική και θα έπρεπε να
δούμε όλο το θέμα αντικειμενικότερα.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση να το κάνουμε.

Ζούμε επάνω σε έναν πλανήτη όπου μας περιβάλλει
μια ατμόσφαιρα που μπορούμε να την αναπνέουμε.

Η πολυτιμότερη ουσία που υπάρχει επάνω στον πλανήτη,
το γλυκό νερό, πέφτει σαν δώρο κυριολεκτικά από τον ουρανό.

Ο ήλιος μας στέλνει ασταμάτητα τη ζέστη του,
μας στέλνει το φως του και μεγαλώνει τα φυτά
στα χωράφια μας εξασφαλίζοντάς μας έτσι τη ζωή.

Τι άλλο θέλουμε;

Αν δεν είναι εδώ ο παράδεισος, τότε πού είναι;

Βάλαμε βέβαια κι εμείς το χεράκι μας

και φτιάξαμε συστήματα να μη κρυώνουμε ούτε τον χειμώνα,
και να έχουμε φως και τη νύχτα,
και να παράγουν τα χωράφια μας πολλαπλάσια,
και να καθόμαστε τώρα εδώ αναπαυτικά και ωραία
και να κουβεντιάζουμε περί παραδείσου,
χωρίς να ανησυχούμε μη πιάσει ξαφνικά καμιά νεροποντή
και γίνουμε μούσκεμα ή να φοβόμαστε μη μας αρπάξει
κανένα πεινασμένο λιοντάρι ή κανένα παλιομικρόβιο της πνευμονίας.

Είμαστε αδιαμφισβήτητα το πλέον επιτυχημένο είδος που ζει επάνω στον πλανήτη.

Δεν υπάρχει κάποιο άλλο είδος που να μας απειλεί ή να μας ελέγχει.

Και όλα αυτά τα καταφέραμε χάρη στη λογική μας, στην εξυπνάδα μας.

Είμαστε έξυπνοι και εφευρετικοί και βρίσκουμε λύσεις σε όποια προβλήματα μας εμφανίζονται.

Αυτό όμως το ενδεχόμενο,

να μας απειλή δηλαδή το ίδιο το είδος μας,

θα ήταν αστείο ακόμα και να το σκεφτεί κανείς.

Αν το έβλεπε κάποιος "ουδέτερος παρατηρητής" απ' έξω, θα το απέκλειε απολύτως.

Δεν είναι δυνατόν κάποιο είδος,

το οποίο με βάση την ικανότητά του να σκέφτεται λογικά κατέκτησε την εξουσία
επάνω σε έναν πλανήτη, να απειλείται από τον εαυτό του, από αυτό το ίδιο το είδος του.

Έλα όμως που αυτό το αδιανόητο,
αυτό το απολύτως παράλογο,
αυτό ακριβώς μοιάζει να συμβαίνει!

Μα πως είναι δυνατόν, τι αντικειμενικά στοιχεία έχουμε για κάτι τέτοιο;

Περιεχόμενα Συνέχεια