Αυτό το κείμενο το έχω φανταστεί σαν συζήτηση.

Πραγματική συζήτηση βέβαια δεν μπορεί να είναι,
μια που κάθε φορά μόνο να υποθέσω μπορώ, αυτό
που ίσως κάποιος αναγνώστης θα ήθελε να πει.

Είναι όμως ένας τρόπος επικοινωνίας, που με την αμεσότητα που δημιουργεί,

ίσως να μας βοηθήσει, μπροστά στην πολύ σοβαρή κατάσταση
που νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε.

Αυτή την ατμόσφαιρα του διαλόγου επιδιώκει να δημιουργήσει

η χρήση των πολλών ερωτηματικών και η ηθελημένη "ανεμελιά" στη σύνταξη.

Το κείμενο δεν έχει την "αποκρυσταλλωμένη" οριστική μορφή του έντυπου.

Οι προτάσεις προσπαθούν να μιμηθούν τον προφορικό λόγο.

Πολλές αρχίζουν με το "και" ή μοιάζουν ασύνδετες,

σαν ο "ομιλών" να θυμήθηκε κάτι ξαφνικά και θέλει να το προσθέσει,
για να μη το ξεχάσει.