Η απύθμενη αφέλεια

Και φυσικά οι αφελείς

(άλλωστε το σύστημα σ’ αυτούς στηρίζεται)

περιμένουν ακόμα, πως μετά την κρίση το σύστημα
θα ανακάμψει χάρις στις μαγικές, υπερφυσικές του δυνάμεις,
οι οποίες του επιτρέπουν να καταστρατηγεί τους φυσικούς νόμους
που απαγορεύουν την απεριόριστη ανάπτυξη.

Και θα αρχίσει πάλι η ανάπτυξη,
στην οποία αναφέρονται συνεχώς οι πολιτικοί μας,
και θα αρχίσει πάλι το κεφάλαιο να γεννά νέο κεφάλαιο.

Σαν να είναι η κρίση αυτή κάτι σαν κρυολόγημα,
που το αντιμετωπίζει ένας υγιής οργανισμός
με τις δικές του δυνάμεις.

Όποιος δεν το πιστεύει, ας ρίξει μια ματιά στο διάγραμμα 5

και ας συγκρίνει την "αστεία μυτίτσα" που εμφανίζεται
κοντά στο 1930 με τα "βάραθρα" που έχουμε μετά το 2000.

Εδώ δεν πρόκειται για μια παροδική κρίση λόγω υπερπαραγωγής

κάποιων αγαθών, που θα μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε
με κάποια οικονομικά ή νομισματικά μέτρα ή εν ανάγκη και με
έναν μικρό ή έστω και μεγάλο πόλεμο.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με υπερσυγκέντρωση του ίδιου του κεφαλαίου.

Ενός κεφαλαίου που δεν μπορεί πια να επενδυθεί κερδοφόρα

και είναι ως εκ τούτου, σύμφωνα με την βασική αρχή
του συστήματός μας, εντελώς άχρηστο.

Βρισκόμαστε στην τελική φάση του δράματος, λίγο πριν την
ολοκληρωτική κατάρρευση του ίδιου του συστήματος.

Ή σωστότερα πριν την ολοκλήρωση της ιστορικής του διαδρομής.

Το παιγνίδι τελειώνει.

Αν παύσουν τα λεφτά να φέρνουν λεφτά, αν οι
μετοχές μου παύσουν να ανεβαίνουν και η Τράπεζα
παύσει να μου δίνει τόκο, τότε τι να τα κάνω τα λεφτά
που μάζευα με τόσο κόπο όλη μου τη ζωή;

Αφού δεν θα μου αποφέρουν πια έσοδα, μου είναι άχρηστα.
Είναι σαν να μην τα έχω. Είναι σαν να μου τα δημεύσανε.

Βέβαια τα λεφτά δεν έχουν χάσει την αξία τους.

Μπορώ ακόμα να τα επενδύσω, αλλά όχι κερδοφόρα. Μπορώ, αν θέλω,
να χτίσω, ας πούμε ένα σχολείο. Αν το κάνω όμως αυτό θα πρέπει να το
πάρω απόφαση, πως τα λεφτά μου δεν πρόκειται να μου "αποδώσουν".
Δεν θα μου "γεννήσουν" νέα λεφτά. Αν κάποιος ωφεληθεί από την νέα "επιχείρηση"
αυτός δεν θα είμαι εγώ. Ενδεχομένως να είναι οι μαθητές. Εγώ πάντως όχι.

Σαν να μην είναι η δύναμή μου, τα λεφτά μου, τα κεφάλαια μου, δικά μου πια, σαν να τα διαχειρίζομαι απλώς για λογαριασμό άλλων.

Τότε γιατί να το κάνω; Ποιο θα είναι το κίνητρό μου;

Θα χαθεί το κέρδος, η μοναδική κινητήρια δύναμη της σύγχρονης κοινωνίας.

Εκτός κι αν αντικατασταθεί η επιθυμία για επιπλέον πλούτο
από την επιθυμία για επιπλέον δύναμη.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια