Οι προϋποθέσεις της αλλαγής

Αν κάνετε το πείραμα, να ρωτήσετε τους γνωστούς σας,
τι είναι ευτυχία, θα πάρετε νομίζω πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις
(όπως και με την ερώτηση για τις στοιχειώδεις ανάγκες),
δεν ξέρω όμως αν θα βγείτε σοφότεροι από τις απαντήσεις αυτές.

Κάποια Πρωτοχρονιά, όταν ευχόμαστε όλοι:
"ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος", άρχισα
να ρωτάω δεξιά και αριστερά, τι είναι ευτυχία.

Πείρα τις πιο διαφορετικές απαντήσεις. Ο ένας έλεγε:
ευτυχία δεν υπάρχει. Ο άλλος: ευτυχία είναι κάποιες
σπανιότατες στιγμές της ζωής, που κρατούν ελάχιστα.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο, μολονότι η εντολή του συστήματος είναι: κυνήγα τα λεφτά, λίγοι μου είπαν πως ευτυχία είναι να έχεις λεφτά.

Μια πωλήτρια μάλιστα σε ένα ζαχαροπλαστείο μου είπε:
"Δεν ξέρω τι είναι ευτυχία, και δεν ξέρω, αν υπάρχει.

Το μόνο που ξέρω είναι, πως δεν έχει καμιά σχέση με τα χρήματα".

Βλέπετε πως ξανά σε αδιέξοδο φτάσαμε και ίσως
η λύση να είναι πάλι να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια
για την εύρεση ενός κοινά αποδεκτού ορισμού.

Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό και υποθέτω, πως αν τον
ρωτούσαμε σε μια άλλη στιγμή της ζωής του, άλλα θα μας έλεγε.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Να δώσουμε διαταγή τι θα πρέπει να θεωρεί ο καθένας ως ευτυχία;

Να στείλουμε και τα όργανα της τάξεως να το επιβάλλουν;

Δεν μας μένουν και πολλά πράγματα να κάνουμε.

Δεν μας μένει παρά να δεχτούμε τον ορισμό του καθενός.

Ο καθένας ας δώσει την απάντηση που αυτός θεωρεί σωστή.

Ο ένας ας πει:
"Ευτυχία είναι, να καταλάβεις πόσο σπουδαίο πράγμα είναι ότι
μπορείς να αναπνέεις".

Ο άλλος:
"Ευτυχία είναι, να μπορείς να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να τα
έχεις καλά μαζί του".

Ο τρίτος:
"Ευτυχία είναι, να μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου την
πολυτέλεια να αγαπάει όλο τον κόσμο".

Ό,τι θεωρεί ο καθένας ευτυχία, αυτό είναι γι αυτόν ευτυχία.

Οφείλουμε να το σεβαστούμε και, σύμφωνα με το δεύτερο αξίωμα, αυτό θα πρέπει να του προσφέρουμε.

‒ Μα δεν θα είναι φοβερά δύσκολο κάτι τέτοιο, πώς θα μάθουμε τι θέλει
ο καθένας και πώς θα το κόψουμε και θα το ράψουμε στα μέτρα του;

Γιατί; Φαντάζεστε πως, όταν λέω "θα του προσφέρουμε την ευτυχία που θέλει",

εννοώ πως θα έχουμε κάποια υπηρεσία που θα πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι
και θα μοιράζει την ευτυχία, όπως ο Άγιος Βασίλης τα δώρα;

Άλλο θα προσφέρουμε:

την ελευθερία να μπορεί να είναι
κανείς με τον τρόπο που αυτός θέλει ευτυχισμένος.

Θυμάστε εκείνα τα πιτσιρίκια στο φανταστικό σχολείο,
όπου έκανε το καθένα ό,τι ήθελε;

Αμφιβάλετε πως ήταν ευτυχισμένα;

‒ Και πώς θα βοηθήσουν τα αξιώματα, στο να βρούμε πόσοι να είμαστε;

Είναι πολύ απλό.

Το πρώτο αξίωμα δίνει αυτό που ονομάζεται το κάτω όριο.

Κάτω από το όριο που εξασφαλίζει την διατήρηση και την
εξέλιξη του είδους μας, δεν κάνει να κατεβούμε.

Το δεύτερο αξίωμα δίνει το επάνω όριο.

Όσο όλοι οι κάτοικοι της Γης είναι ευτυχισμένοι,
μπορούμε να αυξάνουμε τον πληθυσμό μας.

Μόλις εμφανιστεί ό πρώτος δυστυχισμένος,
πρέπει να σταματήσουμε.

‒ Και πώς θα γίνει αυτό, θα στείλουμε τον χωροφύλακα, να παρακολουθεί τι κάνουν τα ζευγάρια;

Δεν είπαμε πως καλά θα κάνουμε να την ξεχάσουμε την
κρατική δύναμη επιβολής; Δεν θα μας χρειαστεί.

Θα αφήσουμε την ευθύνη της τεκνοποιίας στους καλά ενημερωμένους, σωστά
εκπαιδευμένους και κάτω από τον κοινωνικό έλεγχο ευρισκόμενους πολίτες.

Ήδη ακόμα και σήμερα, που καμιά από αυτές τις

"Tρεις προϋποθέσεις της αλλαγής"
(ενημέρωση, παιδεία, κοινωνία)

δεν ισχύει, ακούει κανείς από νέα ζευγάρια:

‒ "Λέμε να μην κάνουμε παιδιά.
Για ποιο λόγο να φέρουμε κι άλλα
δυστυχισμένα πλάσματα στον κόσμο;".

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επεκταθούμε περισσότερο.

Αν θέλετε, μπορείτε να σκεφτείτε εσείς ένα οποιοδήποτε
κοινωνικό πρόβλημα, και να δείτε αν με τη βοήθεια των
δύο αξιωμάτων και υπό τις τρεις προϋποθέσεις δεν θα
μπορούσε να απαντηθεί και να λυθεί ευκολότατα.

Μάλλον όμως, πρέπει σιγά σιγά να κλείνουμε. Ένα ίσως μόνο μένει να κουβεντιάσουμε ακόμα.

Πώς θα ρυθμίζονται οι οικονομικές σχέσεις σ' αυτήν την ελεύθερη κοινωνία.

H αμοιβή της εργασίας πως θα γίνεται;

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια