Η απονομή χάριτος

Το παράδειγμά μας με το βαρέλι του μούστου ήταν αρκετά παραστατικό, αλλά σε ένα σημείο δεν περιγράφει ακριβώς τις συνθήκες επάνω στη Γη.

Στο βαρέλι όση τροφή των ζυμομυκήτων, όση ενέργεια
διαθέταμε, είχε μπει από την αρχή με τη μορφή του μούστου.
Άλλη ενέργεια δεν πρόκειται να έρθει και όση έχουμε θα λιγοστεύει
συνεχώς, για να κρατήσει τους ζυμομύκητες εν ζωή.

Οι ζυμομύκητες είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένοι.

Θα περάσουν μια περίοδο ανάπτυξης,
θα έχουν την πληθυσμιακή τους έκρηξη,
η τελική ολοσχερής εξόντωσή τους όμως είναι αναπόφευκτη.

Με εμάς στη Γη επάνω πώς έχουν τα πράγματα;

Σε γενικές γραμμές η κατάσταση είναι η ίδια και η
συμπεριφορά μας ακριβώς όπως και των ζυμομυκήτων.
Πολλαπλασιαζόμαστε με έκρηξη, κατασπαταλούμε τα ενεργειακά
αποθέματα του πλανήτη (κάρβουνο, πετρέλαιο, γηγενές αέριο),
και γεμίζουμε με ρίπους τα πάντα.

Το τέλος θα είναι ή θάνατος από την πείνα ή θάνατος από δηλητηρίαση.

Ή ίσως και τα δυο συγχρόνως, όπως έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται.

Στις μεγαλουπόλεις πνίγονται οι άνθρωποι από τα καυσαέρια, ενώ σε άλλες περιοχές οι κάτοικοι λιμοκτονούν.

Υπάρχει όμως μια διαφορά, μια πολύ σημαντική διαφορά.

Ενώ η καταδίκη των ζυμομυκήτων είναι αμετάκλητη, εμείς
θα μπορούσαμε να πάρουμε χάρη.

Τη διαφορά αυτή την κάνει ο ήλιος.

Αν κάτι μας οδηγήσει σε αφανισμό,
αυτό θα είναι η ανοησία μας
και όχι οι νόμοι της φύσεως.

Αν ήμασταν εχέφρονες, αν ήμασταν δηλαδή άξιοι της χάρητος
για άρση της καταδίκης, θα τα βάζαμε κάτω και θα λέγαμε:

"Τα ενεργειακά μας εισοδήματα αυτά είναι.

Ό,τι μας στέλνει ο ήλιος κάθε μέρα
και ό,τι μπορούν να αποταμιεύσουν τα φυτά μας.

Άλλο δεν έχει.

Τα αποθέματα που έχει η Γη, την ενεργειακή μας περιουσία,
κάρβουνο, πετρέλαιο, μεθάνιο και ότι άλλο τα αφήνουμε ως έχουν,
γιατί διαφορετικά θα ανατραπούν οι ισορροπίες και
θα δημιουργήσουμε, αντί να λύσουμε, προβλήματα.

Ως συνετοί νοικοκυραίοι οφείλουμε να πορευθούμε
σύμφωνα με τα εισοδήματά μας.

Τόση ενέργεια μας στέλνει ο ήλιος,
τόσους ανθρώπους μπορούμε να θρέψουμε.

Τέλος."

Αυτό είναι το όριο. Τόσοι χωράνε επάνω στη Γη.

Όσοι μπορούν να ζήσουν με την ενέργεια που μας
στέλνει ο ήλιος. Με μια προϋπόθεση φυσικά ακόμα,
ότι θα φροντίζουμε και για τα απορρίμματα.

Αυτό θα ήταν μια συνετή συμπεριφορά. Τόσοι χωράμε, τόσοι θα ζήσουμε.

Το μέλλον μας (ευτυχώς ή δυστυχώς;) από τη δική μας στάση εξαρτάται.

Λοιπόν εμείς τι κάνουμε; Από τη συμπεριφορά μας θα εξαρτηθεί,
αν θα πάρουμε χάρη ή όχι. Συνετά φερόμαστε ή το έχουμε ρίξει
στο ξέφρενο γλέντι επιταχύνοντας το τέλος; Νοικοκυρεμένα
φερόμαστε επάνω στον πλανήτη ή κατασπαταλούμε την ενέργεια,
το νερό, τις πρώτες ύλες και γεμίζουμε τα πάντα με τα απόβλητά μας;

Αν βλέπαμε τα αντίστοιχα διαγράμματα

· για την αύξηση της κατανάλωσης της ενέργειας,

· του νερού,

· των πρώτων υλών και για

· την αύξηση της ρύπανσης του περιβάλλοντος

θα είχαμε την ίδια ακριβώς εικόνα με το διάγραμμα της αύξησης του πληθυσμού.

Παντού έκρηξη.

Δεν χρειάζεται να το δούμε σε κάποια διαγράμματα,
ξέρετε πως έτσι είναι.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια