Η ευκαιρία

Εδώ κάπου πιστεύω πως πρέπει να σταματήσω. Αρκετά σας κούρασα.

Αφού σας "μαύρισα την καρδιά" με τις απαισιοδοξίες του πρώτου μέρους,
τώρα σας "πιπιλίζω το μυαλό" με τις λεπτομέρειες ενός οράματος, που
δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.

Δεν πρόκειται;

Ποιος μπορεί να ξέρει, τι πρόκειται και τι δεν πρόκειται να συμβεί;

Ποιος είναι σε θέση να προβλέψει το μέλλον;

Μόνο αυτός που το έχει σχεδιάσει το μέλλον.

Αυτός που λέει:
"Ετούτο το ποτήρι θα πέσει την επόμενη στιγμή από το τραπέζι και θα γίνει θρύψαλα".

Και του δίνει μια σκουντιά και πάει το ποτήρι.

Και ο άλλος που λέει:
"Στο χώρο αυτό θα βρίσκεται σε έξι μήνες μια παιδική χαρά".

Και τρέχει από υπηρεσία σε υπηρεσία, και χτυπιέται με τους γραφειοκράτες,
και μαζεύει τις υπογραφές, και βρίσκει τα λεφτά, και φέρνει τις μπουλντόζες,
και του βγαίνει η ψυχή, αλλά στους έξι μήνες παίζουν εκεί τα πιτσιρίκια και
γεμίζει η γειτονιά από τα ξεφωνητά τους.

Κανένας άλλος.

Το τι έχουν αποφασίσει αυτοί που μας κυβερνάνε είναι, νομίζω, σαφές.

Απλώνουν ήδη το χέρι τους, να το ρίξουν
το ποτήρι, να γίνει χίλια κομμάτια.

Εμείς τι έχουμε αποφασίσει;

Θα τη χτίσουμε την παιδική χαρά;

Από αυτή την απόφαση θα κριθούν όλα.

‒ Μα, τι δυνατότητες έχουμε, δεν είναι κλειστοί όλοι οι δρόμοι;
Στο πρώτο μέρος του κειμένου πεισθήκαμε, πως το σύστημα έχει προβλέψει για όλα.

Έτσι είναι ή έτσι μοιάζει.

Αυτό όμως δεν είναι το πρωτεύον.

Το πρωτεύον είναι αν θα "καθίσουμε σαν τις κότες"
να μας πιάσουν να μας πάνε για σφαγή,
ή θα αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι.

Αν το αποφασίσουμε, ίσως μπορέσουμε να βρούμε τρόπο να γλυτώσουμε.

Ίσως. Εγγύηση δεν υπάρχει.
Θα έχουμε προσπαθήσει όμως τουλάχιστον.

Αν δεν το αποφασίσουμε, τότε δεν θα γίνει σίγουρα τίποτα απολύτως.

Αυτό είναι εγγυημένο.

Η μεγαλύτερη δύναμη του συστήματος είναι η αδιαφορία, η αδράνεια και η απραξία μας.

· Το "εμένα τι με νοιάζει;",

· το "καλά δεν περνάμε κι έτσι;" και

· το "μήπως εγώ θα σώσω τον Κόσμο;".

‒ Άντε και το αποφασίσαμε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Προς το παρόν μόνο να μιλήσουμε μεταξύ μας.

Τίποτα άλλο. Δεν έχουμε πολλά περιθώρια.

Και ίσως να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο.

Αν διαδοθούν αρκετά τέτοιες απόψεις και φτάσουν να γίνουν δεκτές από τους πολλούς, τότε πάει τέλειωσε.

Όταν τη γενική εκτίμηση δεν θα την έχει ο ιδιοκτήτης των δύο σινιέ κουστουμιών,
αλλά αυτός που κυκλοφορεί με τον μοναδικό του χιτώνα, επειδή τον δεύτερο που είχε,
τον έδωσε σε κάποιον εντελώς γυμνό, τότε θα έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαδώσουμε κατά το δυνατόν την είδηση:

"Ο βασιλιάς πεθαίνει".

Αν δεν μας συντρίψει εντελώς στην επιθανάτια αγωνία του,
θα είχαμε την ευκαιρία να τη χτίσουμε την παιδική χαρά.

‒ Και πώς μπορεί να γίνει αυτή η επικοινωνία, πώς θα διαδώσουμε την είδηση;
Θα χρησιμοποιήσουμε τα ΜΜΕ;

Δεν πιστεύω ότι το σύστημα θα μας προσφέρει το ισχυρότερο
όπλο του, τα ΜΜΕ,για να το στρέψουμε εναντίον του.

Άλλους τρόπους πρέπει να βρούμε.

Ας μιλήσουμε και προφορικά.

Μπορεί οι φίλοι μας να δείξουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον
για μια τέτοια συζήτηση, πάρα αν τους διηγηθούμε τα
τελευταία "νέα" για το νέο ειδύλλιο της τάδε ηθοποιού
ή τις λεπτομέρειες του δείνα εγκλήματος.

Ας γράψουμε γράμματα ή SMS.

Αν κάποιος έχει έναν τρόπο να πλησιάσει έναν δημοσιογράφο,
που ξέφυγε από το κόσκινο του συστήματος και είναι
"κρυμμένο φίδι στον κόρφο του" ας ζητήσει τη συμπαράστασή του.

Κάτι θα βρει αυτός να κάνει.

Υπάρχει τέλος κάτι που θα μπορούσε να είναι πράγματι ενοχλητικό, αν όχι και επικίνδυνο για το σύστημα.

Αυτό που χρησιμοποιούμε αυτή τη στιγμή.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια