Η κόκκινη βαρκούλα
Ο ζωγράφος μας έχει τελειώσει σχεδόν τον πίνακα
του.
Μια ωραία ακρογιαλιά λουσμένη στο πρωινό φως,
ένας ψαράς τραβάει τα δίχτυα του.
Ο ζωγράφος στέκεται και μελετάει κριτικά τον πίνακα
με το πινέλο στο χέρι.
Χαϊδεύει με το άλλο το μούσι του.
Κάνει δυο βήματα πίσω.
Σκέπτεται συνοφρυωμένος.
Ξαφνικά το πρόσωπο του φωτίζεται.
Το φαινόμενο που παρακολουθούμε
τώρα είναι σαφώς πολυπλοκότερο. Δεν είναι μόνο
ότι το σύστημά μας ζωγράφος – μουσαμάς – καβαλέτο -
πινέλο – μπογιές – κτλ αποτελείται από πολύ περισσότερα
χημικά στοιχεία και (λόγω μεγαλύτερης μάζας) από πολύ
περισσότερα (κάπου δύο εκατομμύρια φορές περισσότερα)
αρχικά δομικά στοιχεία του Κόσμου από ό,τι η σταγόνα.
Αν ήταν μόνο αυτό,
θα αρκούσε να προσθέσουμε μερικά μηδενικά
ακόμα στον αριθμό των συγκρούσεων και ο θαυμασμός μας
(για το πώς είχαν προκαθοριστεί όλες αυτές οι συγκρούσεις πριν
από 15 δισεκατομμύρια χρόνια) θα έπρεπε "απλώς" να μεγαλώσει
μερικά εκατομμύρια φορές.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο πολύπλοκα.
Εδώ έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι
με το απίστευτα πολύπλοκο φαινόμενο της ζωής.
Τοποθετεί με το πινέλο του
κάποια μόρια της συγκεκριμένης χρωστικής σε
ορισμένη θέση επάνω στο μουσαμά που ζωγραφίζει.
Η πράξη αυτή, το γεγονός
ότι το υλικό σύστημα ζωγράφος δρα επάνω στο υλικό
σύστημα μπογιά – πινέλο – μουσαμάς δημιουργώντας
μια νέα διάταξη των μορίων στο χώρο, δεν πρέπει αυτό
καθ΄ εαυτό να μας εντυπωσιάζει.
Και η αλληλεπίδραση του εδάφους με τη
σταγόνα της βροχής,
όταν τελικά φτάσει η σταγόνα στο έδαφος, θα προκαλέσει
μια ανακατάταξη των μορίων στο χώρο.