Ένα άλυτο πρόβλημα

Αυτό είναι το αδιέξοδο:

‒ Πώς θα τοποθετήσουμε κερδοφόρα τα χρήματά μας;

Η πρόταση να αυξήσουμε την κατανάλωση, δεν αποτελεί παρά μια προσωρινή μόνο λύση.

Το ερώτημα δεν είναι, τι θα κάνουμε με τα πλεονάζοντα αγαθά.

Εκεί η απάντηση είναι σαφής:

Θα τα πετάξουμε. Αυτό κάνουμε
άλλωστε εδώ και αρκετό καιρό.

Γιατί νομίζετε καλλιεργήθηκε το
πνεύμα της αλόγιστης σπατάλης κάθε
μορφής και γέμισαν οι χωματερές;

Το πρόβλημα δεν είναι τα αγαθά, είναι το κεφάλαιο.

Το ερώτημα είναι, τι θα κάνουμε με το πλεονάζον κεφάλαιο.

Αυτό δεν μπορούμε να το πετάξουμε.

Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να επενδυθεί,
ώστε να "δημιουργήσει" νέο κεφάλαιο.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα:
Παύει να υπάρχει το κέρδος;
Παύει να υπάρχει και το σύστημα. Τελεία.

Λόγω της συνεχούς αναπτύξεως των τελευταίων δεκαετιών, συσσωρεύτηκε
σε όλο τον κόσμο μια τεράστια, μια πρωτοφανής ποσότητα κεφαλαίου.

Ο όγκος αυτού του διψασμένου για απόδοση κεφαλαίου είναι
τόσο μεγάλος, ώστε να αναπτύσσει πλέον τη δική του δυναμική.

Ψάχνει απελπισμένα για "αγορές", για δυνατότητες επενδύσεων.

Να βρει ακόμα κάποιον να του πουλήσει οτιδήποτε.

Δεν σας κάνει εντύπωση που η μεγάλη αγορά είναι τώρα η Κίνα; Μα εκεί έχουν κομουνισμό…

‒ Και λοιπόν, εμένα τι με νοιάζει;
Να "επενδύσω" θέλω.
Όταν λέω "επενδύσω",
εσείς ξέρετε τι θα καταλαβαίνετε:
να απογυμνώσω.

Προσέξατε ότι τώρα τελευταία έχουν βρεθεί και τα μικρά παιδιά στο στόχαστρο του καταναλωτισμού;

Επιλογή του κατάλληλου target group ονομάζεται αυτό στη γλώσσα
της διαφήμισης. Πολύ σωστά. Η ομάδα αυτή είναι ο στόχος, το σημείο
στο οποίο θα σκοπεύσουν τα πυρά της διαφήμισης. Είναι μια ομάδα του
πληθυσμού που μπορούμε ακόμα να την αξιοποιήσουμε.

Είδατε πως οι διαφημίσεις αναφέρονται όλο και περισσότερο σε πολύ μικρά παιδιά;

Είδατε που προβάλλονται τώρα και αρώματα και κολόνιες για παιδιά
πεντέξι ετών; Καταλαβαίνεται την απόγνωση των κεφαλαιούχων που
δεν βρίσκουν πια πού να τοποθετήσουν τα λεφτά τους;

Όμως ούτε με την Κίνα ούτε με τα μωρά σώζεται η κατάσταση.

Όπως δεν μπορεί να σωθεί

ούτε με το εμπόριο των όπλων
ούτε με το εμπόριο των ναρκωτικών
ούτε με το εμπόριο του ανθρωπίνου σώματος,
είτε ακεραίου για την πορνεία
είτε τεμαχισμένου για μεταμοσχεύσεις.

Στο παρελθόν η λογική του συστήματός μας λειτουργούσε πράγματι.

Ένας κεφαλαιούχος αγόραζε με τα λεφτά του ένα χέρσο χωράφι, έχτιζε εκεί ένα
εργοστάσιο, ξεκινούσε μια παραγωγή δημιουργώντας αγαθά που δεν προϋπήρχαν,
δημιουργώντας δηλαδή πλούτο. Κρατούσε ένα μέρος των κερδών για την αύξηση του
κεφαλαίου του και έχτιζε ένα ακόμα μεγαλύτερο εργοστάσιο, που άφηνε ακόμα
μεγαλύτερα κέρδη, ώστε να χτιστεί μετά ένα ακόμα πιο μεγάλο και ούτω καθεξής.

Μας βόλευε κιόλας που είχαμε και την πληθυσμιακή έκρηξη.

Διαθέταμε συνεχώς και περισσότερους εργαζόμενους και περισσότερους
καταναλωτές.

Τι ευτυχής σύμπτωση αλήθεια!

Ή μήπως δεν ήταν σύμπτωση και απλή αμέλεια που δεν φροντίσαμε
να ελέγξουμε εγκαίρως τον πληθυσμό;

Πόσο όμως μπορεί να συνεχισθεί αυτό επάνω στον πεπερασμένο πλανήτη;

Την απορία:

"Μα γιατί μέχρι χτες τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά
και πολλαπλασιαζόμασταν με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό;"

θα μπορούσαν να την έχουν και οι δυστυχισμένοι οι ζυμομύκητες λίγο πριν το τέλος τους.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια