Η αποχή
― Κι’
αν οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται καθόλου
για το συγκεκριμένο πρόβλημα;
Αν δεν έχουν καμιά όρεξη να υποβληθούν
στο τεστ και προτιμούν να καθίσουν με μια
μπίρα μπροστά στην τηλεόραση,
τότε τι γίνεται;
Θα έχουμε μικρότερη συμμετοχή
στην ψηφοφορία.
Γιατί όμως θα είναι κακό κάτι τέτοιο;
Η γνώμη των αδιάφορων και των
ανίδεων
είναι τόσο σημαντική, ώστε πρέπει
οπωσδήποτε να την έχουμε;
Όσοι δεν έχουν
• κανένα ενδιαφέρον για το θέμα,
• καμιά όρεξη να πληροφορηθούν,
• δεν θέλουν να υποβληθούν στο τεστ, και
• προτιμούν
να αφήσουν τους άλλους να
πάρουν την ευθύνη της απόφασης,
ας κάτσουν μπροστά στην τηλεόραση.
Ούτως ή άλλως η γνώμη τους
δεν θα είχε μεγάλη αξία.
Να περιοριστούμε στη γνώμη αυτών
• που το πρόβλημα τους αφορά,
• που έχουν γνώση του θέματος,
• που έχουν άποψη,
• που έκαναν τον κόπο να πληροφορηθούν
• και να υποβληθούν στο τεστ.
Και να δείτε,
που αν τα καταφέρναμε
να κάνουμε αυτό το σύστημα
πραγματικότητα,
συνεχώς και περισσότεροι άνθρωποι,
βλέποντας ότι είναι αυτοί
που παίρνουν τις αποφάσεις,
θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται για τα κοινά,
να πληροφορούνται περισσότερο για τα προβλήματα
και να συζητάνε μεταξύ τους.
Με αυτό δηλαδή που
αποτελεί πράγματι Πολιτική
και όχι αυτό που
ονομάζουμε σήμερα πολιτική και
εννοούμε τους μικροκαβγάδες και
τα κουτσομπολιά των κομμάτων.
― Ένα
τέτοιο σύστημα διακυβέρνησης όμως δεν προσδίδει
ιδιαιτέρως μεγάλη βαρύτητα στους ειδικούς;
Αυτοί δεν είναι που αποτελούν την κυβέρνηση,
αυτοί που ορίζουν τους συντελεστές, που ετοιμάζουν
το τεστ, αυτοί που διενεργούν το δημοψήφισμα;
Έτσι είναι, αλλά αυτό ανήκει
στη φύση των πραγμάτων.
Προκειμένου να αποφύγουμε
τη σύγκρουση με ένα παγόβουνο,
καλύτερα την απόφαση να την πάρει
ο καπετάνιος παρά ένας τυχαίος επιβάτης.
― Και
θα πρέπει να ανεχόμαστε τον ίδιο ειδικό
μια ζωή ολόκληρη, να παίρνει αποφάσεις
(έστω και μικρότερης σημασίας μια και τις
σημαντικές αποφάσεις θα τις παίρνει ο λαός)
και να έχει ως εκ τούτου την αντίστοιχη εξουσία;
Όχι.
Ως ιδιώτης παραμένει ειδικός σε όλη του τη ζωή,
εφόσον διατηρεί τις ικανότητές του.
Ως κρατικός λειτουργός, ας πούμε
ως υπουργός,
δεν μπορεί να παραμένει αιωνίως.
Η δραστηριότητά του είναι χρονικά
περιορισμένη.
Για παράδειγμα
• μπορεί
να τοποθετηθεί για ένα χρόνο
ως″υπουργός εν προετοιμασία″,
προκειμένου να μάθει τη δουλειά,
• να
λειτουργεί ακολούθως τον επόμενο
χρόνο ως ″υπουργός εν ενεργεία″,ώστε
να εφαρμόσει στην πράξη αυτά που έμαθε
• και
τέλος να παραμείνει έναν ακόμα
χρόνο ως ″υπουργός σύμβουλος″,
για να βοηθήσει με την εμπειρία του
τους νεότερους που ακολουθούν.
Το Υπουργείο θα το
διευθύνουν και οι τρεις μαζί.
Αν για την ολοκλήρωση της
δραστηριότητας στο συγκεκριμένο
πόστο ο ένας χρόνος είναι πολύ λίγος,
θα μπορούσε φυσικά ανάλογα με το αντικείμενο
και εφόσον υπάρχει σύμφωνη γνώμη του λαού,
να δοθεί κάποια παράταση.
Μακροχρόνια παραμονή όμως
στην ίδια θέση πρέπει να αποφεύγεται,
γιατί με τα χρόνια ο ειδικός μας τείνει
να γίνει καθεστώς, ″πετρώνει″ και
δρα ενάντια σε κάθε ανανέωση.
Ένα τέτοιο σύνθετο σύστημα διακυβέρνησης
όπου ο λαός παίρνει τις αποφάσεις
και το ″συμβούλιο των σοφών″ τις εκτελεί,
δεν εξασφαλίζει ότι δεν θα γίνονται πια λάθη.
Ελαχιστοποιεί όμως την πιθανότητά τους
και μοιράζει δικαιότερα την ευθύνη.