Οι ναυαγοί

Μετά το ναυάγιο του υπερπολυτελούς κρουαζιερόπλοιου όπου μέρα νύχτα
έκαιγαν τα φώτα, έπαιζε η μουσική, και τα φαγοπότια και οι χοροί τελειωμό
δεν είχανε, βρεθήκαμε ναυαγοί πάνω σ' ένα νησί-πλανήτη που το λένε Γη.

Τώρα τι κάνουμε;

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι έναν απολογισμό. Να δούμε, αν το
νησί είναι κατοικήσιμο, και το τι έχουμε περισώσει από το ναυάγιο.

Λοιπόν, και από τους δύο τομείς τα νέα είναι ενθαρρυντικά.

Το νησί, είναι κατοικήσιμο.

Με την προϋπόθεση ότι από 'δω και πέρα θα του φερθούμε με σεβασμό
(δεν θα του βάλουμε φωτιά να το κάψουμε και δεν θα το γεμίσουμε σκουπίδια),
μπορούμε να ζήσουμε για πολύ καιρό επάνω σ' αυτό.

Και από το ναυάγιο σώθηκαν όλα όσα άξιζαν.

Σώθηκε η πείρα μας, η γνώση, η τέχνη, η φιλοσοφία, οι επιστήμες, η τεχνολογία,
οι μηχανές μας. Δεν θα χρειαστεί να γυρίζουμε το μύλο με τη δύναμη των μυών
μας, ζεμένοι σαν τον Σαμψών, ούτε να μαζεύουμε το βαμβάκι με το χέρι, διπλωμένοι
στα δύο, σαν τον μπάρμπα Θωμά.

Οι προοπτικές δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, άσχημες.

Μένει μονάχα να κανονίσουμε τη συμπεριφορά μας, γιατί απ' αυτή και μόνο απ' αυτή
θα εξαρτηθεί η επιβίωσή μας.

Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα άλλο, παρά μόνο από τη συμπεριφορά μας.

Να μην ξανακάνουμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν.

Αρκεί να ξέρουμε ποια ήταν.

Μα, τα ξέρουμε. Δεν νομίζω, πως υπάρχει κανένας που δεν
τα ξέρει. Στην πραγματικότητα ένα και μοναδικό ήταν, κι απ'
αυτό ξεκίνησε όλο το κακό.

Δεν δουλέψαμε ως ομάδα.

Δούλεψε ο καθένας για λογαριασμό του και μάλιστα εναντίων των άλλων.

Αυτό ήταν όλο.

Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο.

Αυτό και μόνο αρκούσε.

Αυτό έφερε την καταστροφή.

Αντί να γράψουμε στο καράβι μας το όνομα

"Αργώ",

που θα ήταν το σύμβολο της ομαδικής προσπάθειας
μιας συντροφιάς που ξεκινούσε για μια κοινή
περιπέτεια, γράψαμε με μεγάλα γράμματα

ΕΓΩ

και το καθίσαμε το καράβι στην ξέρα.

Αν υποτεθεί ότι συμφωνούμε στη διαπίστωση αυτή, και αποφασίσουμε να καταργήσουμε τον εγωισμό ως κίνητρο των ενεργειών μας, τότε από εδώ και πέρα όλα λύνονται.

Θα δείτε, πως για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας.

Αυτό που πρέπει να γίνει, με απόλυτη άμεση προτεραιότητα,
είναι να σταματήσουμε αυτή τη στιγμή τη σπατάλη.

Αν δεν το κάνουμε τώρα αμέσως, ενδέχεται η καταστροφή του νησιού να έχει φτάσει σε τέτοιο
σημείο, που να μην είναι πια αναστρέψιμη και να μην προλάβουμε να κάνουμε τίποτα άλλο.

Τι κάνουν οι πραγματικοί ναυαγοί, όταν βρεθούν σ' αυτή την κατάσταση;

Το πρώτο που κάνουν είναι να μετρήσουν πόσο νερό έχουν και να ορίσουν
πόσο αναλογεί στον καθένα για κάθε μέρα. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Γιατί αν αρχίσει κάποιος να λέει:

‒ "Εγώ χρειάζομαι περισσότερο από τους άλλους,
επειδή θέλω να κάνω ντους δυο φορές την ημέρα",

κάποιοι θα μείνουν χωρίς νερό και θα πεθάνουν της δίψας.

Θα μπορούσατε όμως να πείτε:

Όλα καλά. Συμφωνούμε. Τη σπατάλη πρέπει να τη σταματήσουμε.

Τις στοιχειώδεις ανάγκες όμως δεν θα τις καλύψουμε;
Σύμφωνοι, μόνο που πρέπει να ορίσουμε,
τι εννοούμε, όταν λέμε "στοιχειώδεις ανάγκες".

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια