Στις φάσεις της παρακμής βέβαια

(ρωμαϊκή παρακμή, βυζαντινή παρακμή, φεουδαρχική παρακμή)
το προεξάρχον στοιχείο ήταν φυσικά η χλιδή, η αχαλίνωτη σπατάλη
και η κατάργηση κάθε ηθικού φραγμού.

Αυτό είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα της παρακμής.

Το αλάθητο σημάδι πως το τέλος έφτασε.

Το σύστημα μας βαδίζει προς το τέλος του.

Όπως συνέβη και με τα προηγούμενα συστήματα.

Και ίσως το γεγονός αυτό δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί και τόσο πολύ,
μια που το παρακμασμένο σύστημα το διαδεχόταν κάθε φορά ένα νέο "σφριγηλό"
που οδηγούσε την κοινωνία σε μια νέα ανάταση και άνθηση του πολιτισμού.

Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί, που είναι καινούργιο, που συμβαίνει για πρώτη φορά,

είναι πως το σύστημά μας έχει επικρατήσει παγκοσμίως
και δεν διαφαίνεται πουθενά κάποια εναλλακτική πρόταση.