Ο παραλογισμός

Είναι δυνατόν να είναι τόσο ανόητοι, ώστε να πιστεύουν, πως με κάποια μαγική παρέμβαση θα αρχίσει πάλι η ανάπτυξη και οι μετοχές θα αρχίσουν ξανά να ανεβαίνουν;

Δεν έχουν αντιληφθεί ότι κολοσσοί της παγκόσμιας οικονομίας
καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον; Αν είχαν αγοράσει χτες τις
μετοχές ενός από αυτούς τους "ακλόνητους" γίγαντες, επειδή τις
βρήκαν φτηνές, τι θα κάνουν τώρα που ο γίγαντας κήρυξε πτώχευση;

Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να μην τα γνωρίζουν όλα αυτά. Φυσικά γνωρίζουν ότι ο Dow-Jones πέφτει.

Όπως φυσικά γνωρίζουν, πως οι πιθανότητές τους να κερδίσουν
στο παιγνίδι του χρηματιστηρίου είναι μικρότερες από τις πιθανότητες
να κερδίσουν στο παιγνίδι της ρουλέτας ή του ιπποδρόμου.

Και όπως είπαμε.

Τα λεφτά αυτά, που δεν τα χρειάζονται καθόλου, θέλουν
οπωσδήποτε να τα πολλαπλασιάσουν περαιτέρω. Είναι
απεγνωσμένοι. Και επιπλέον είναι άρρωστοι. Είναι βαριά
άρρωστοι από ανίατη ακόρεστη πλεονεξία.

Ακριβώς όπως και οι παίκτες της ρουλέτας και του ιπποδρόμου.

Και βέβαια οι ανοησίες στις επίσημες ανακοινώσεις παίρνουν και δίνουν.

Αυτοί οι άρρωστοι τζογαδόροι αποκαλούνται επενδυτές και η επικείμενη ανάκαμψη της οικονομίας εμφανίζεται ως απολύτως εγγυημένη.

Το ότι στην πραγματικότητα βρισκόμαστε από το 2000 σε μια διαρκή κρίση,
κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Αντί να αναγνωρίσουμε, πως κάτι πολύ σοβαρό
συμβαίνει με το σύστημά μας (όπως ακριβώς το προβλέψαμε στο κεφάλαιο
Ένα εφιαλτικό σενάριο) μιλάμε για ανεξάρτητες "κρίσεις" στον πληθυντικό και
αναζητούμε κάθε φορά ανύπαρκτες δικαιολογίες και φανταστικούς υπαίτιους.

Η υπόδειξη των υπαιτίων έχει μεγάλη σημασία,
γιατί εναντίων τους θα στραφεί η οργή του κόσμου,
η οποία διαφορετικά θα μπορούσε να εντοπίσει
τον πραγματικό ένοχο, το σύστημα.

Πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Το σύστημα το ίδιο, που από την εσωτερική του νομοτέλεια
βρίσκεται συνεχώς σε κρίση και έχει φτάσει πια στο τέλος του,
αυτό δεν φταίει ποτέ.

Για να σωθούν οι τράπεζες, ο κατ εξοχήν εκπρόσωπος του συστήματος, και
να μπορέσουν να συνεχίσουν να εκπληρώνουν τον φιλάνθρωπο κοινωνικό
τους ρόλο, έδωσαν τα κράτη, δηλαδή οι φορολογούμενοι, το 2009 και σε αυτές
και σε κάποιες κλυδωνιζόμενες επιχειρήσεις μερικά δισεκατομμύρια.

Αυτό όμως, όπως ήταν επόμενο, τους άνοιξε παραπέρα την όρεξη και
τώρα προσπαθούν να αποσπάσουν ακόμα πιο πολλά απειλώντας το Ευρώ.

Τι να πει τώρα κανείς γι αυτό;

Η ικανότητα του συστήματος να ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους
απομύζησης πλούτου είναι αξιοθαύμαστη. Υποχρεώνει τώρα τις
κυβερνήσεις να πάρουν τα λεφτά των πολιτών τους και να του τα δώσουν.

Μόνο που τα κράτη, που ούτως ή άλλως με δανεικά ζουν,
δεν διαθέτουν τέτοια ποσά και πρέπει να τα δανειστούν.

Από πού όμως μπορεί να δανειστεί ένα κράτος, μήπως το ξέρετε;

Από πού αλλού παρά από τις τράπεζες οι οποίες διαχειρίζονται τα λεφτά των ιδιωτών.

Για να βοηθηθούν λοιπόν οι τράπεζες,
δανείζεται το κράτος λεφτά από τις τράπεζες
και τα δίνει πάλι πίσω στις τράπεζες.

Θα μου πείτε, αυτό μοιάζει σαν αστείο.

Το κράτος πείρε τα λεφτά από τις τράπεζες και τα ξανάδωσε πάλι πίσω.
Δεν έγινε τίποτα, δεν έχει υπάρξει καμιά αλλαγή. Τα λεφτά στις τράπεζες
ήταν και πάλι στις τράπεζες βρίσκονται.

Και όμως έγινε κάτι πολύ σοβαρό.

Το κράτος χρωστάει τώρα τα γιγαντιαία αυτά ποσά στις τράπεζες
και πρέπει να τα πάρει από τους πολίτες του, για να τους τα δώσει.

Επιστροφή Περιεχόμενα Συνέχεια