Καθήκον No. 1 (Επείγοντα μέτρα)
Να φροντίσουμε τις πληγές.
Ξέρουμε και περιμένουμε πως το σύστημα πάνω στην επιθανάτια αγωνία του
θα επιφέρει συνεχώς βαρύτερα πλήγματα στους ανθρώπους.
Με την υψηλότερη, την πλέον επείγουσα, προτεραιότητα
καθήκον μας είναι να μεριμνήσουμε για να απαλύνουμε
τις επιπτώσεις από τα πλήγματα αυτά.
Πρέπει να φροντίσουμε,
• να βγάλουμε αυτούς που πνίγονται από τη θάλασσα
• να δώσουμε ένα πιάτο φαγί στους πεινασμένους
• να διαθέσουμε έναν ζεστό χώρο για τους παγωμένους
• να εξασφαλίσουμε τα φάρμακα για τους λαβωμένους
• να βρούμε μια δουλειά για τους άνεργους.
Αυτό γίνεται έτσι κι’ αλλιώς,
γιατί οι άνθρωποι από μόνοι τους
είναι πρόθυμοι να το κάνουν.
Πρέπει όμως να οργανωθεί και
να συντονισθεί επαγγελματικά
Και πρέπει να γίνει κατεπειγόντως,
γιατί αυτοί που υποφέρουν περιμένουν ήδη τη βοήθεια,
κι’ αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση
για ίδιον όφελος (πλουτισμός, δύναμη, προβολή)
έχουν ξεκινήσει κιόλας τη δράση τους.
Ταυτόχρονα, επίσης σε πρώτη προτεραιότητα,
πρέπει να ετοιμαστούμε για την
απώλεια της
ελευθερίας στα δύσκολα χρόνια που
έρχονται.
Να οργανώσουμε τη δράση μας για λειτουργία σε
συνθήκες παράνομης, συνωμοτικής δουλειάς,
γιατί σ’ αυτή θα εξαναγκαστούμε σύντομα.
Ένα δύσκολο καθήκον οργάνωσης και συντονισμού,
μια και το πρώτο που θα κάνει το σύστημα, μόλις
αντιληφθεί πως μπορεί να του γίνουμε ενοχλητικοί,
είναι να διεισδύσει με τους πράκτορές του ανάμεσά μας.